Andrew Leatherbarrow

Akilalmaz Gercekleriyle Dünyanin En Büyük Nükleer Felaketi

Cernobil - 012340

Bilge Ince

Kazanın meydana geldiği gece atmosfere yayılan radyoaktif parçacıkların hacmi ve yoğunluğu, tesisin üstüne gelen yüzlerce tonluk reaktör yakıtı ve grafiti hesaba katmazsak Hiroşima'ya atılan bombanın 10 katına eşittir. 
Bu kitabı tek bir anahtar kelimeyle ifade etmem gerekseydi bu kesinlikle DEHŞET olurdu.

Ruhumda büyük bir ağırlıkla okudum tüm süreci çünkü Sovyetler Çernobil'in inşası ve işletimi aşamasında tam olarak "bir Nükleer Santral nasıl inşa edilmemeli ve işletilmemeli dersi vermiş.

En başa dönecek olursak yazar Andrew Leatherbarrow Çernobil'e kafayı takıyor ve öncelikle uzun uzadıya araştırıyor daha sonra da Ukrayna'ya bir seyahat düzenleyip bölgeyi detaylı bir şekilde gözlemliyor. En çok şaşırdığı şeylerden birini hala santralde araştırma amaçlı da olsa 3000 kişinin çalışıyor olması; ve ülkenin başka yerlerinde radyasyon taşıdıkları gerekçesiyle iş verilmeyen ve sosyal anlamda da reddedildilen insanların bölgeye geri dönerek bu tehlikeli yerde yaşamaya devam etmesi olarak ifade ediyor. Geri döndükten sonra araştırmalarına devam ederek 2016 yılında bu tarafsız ve su gibi akan kitabı yayınlıyor.

Eğer Çernobil'i merak ediyor ve tüm gerçekleri bir hikaye gibi okumak istiyorsanız bu tam da aradığınız kitap demektir. Kitabın başından sonuna kadar öyle çok yerini not almayı hak ediyordu ki; bazı sayfalarda ya ben bu sayfanın neresini çizeyim diye notlar düşmüşüm. 

Çernobil nükleer santrali en başından sonuna kadar ihmaller silsilesinden oluşuyor. Çalışanlara eğitim verilmiyor, üniteler tam olarak bitmeden açılıyor, en başından santralin çekirdek tasarımı yanlış ve eksik hazırlanıyor, yalıtım için yanıcı olmayan malzeme olmayınca ziftle yalıtımı sağlanıyor, Yakıt tanklarını soğutmak için ve tepkimeyi hızlandırmak için aynı su kullanılıyor, basınç tankı gerekli materyal ve para olmadığı için asla hata yapılmayacağına güvenilerek inşa edilmiyor gibi bitmek bilmeyen bir liste var. Peki kazadan sonra ne oluyor derseniz; tam da bizim ülkemizde olacak şeyler yaşanıyor: şehirde yaşayan halk ve çalışanlar bilgilendirilmiyor, santralin ünite 4'ün havaya uçtuğuna inanmayarak korumasız şekilde çekirdeğin bulunduğu yere insanları göndermeye devam ediyor, ölçeklerin ölçtüğü radyasyon değerine inanmıyor ve yapılan her harekette her şey daha kötüye gitmeye devam ediyor.
Sonrası daha da kötü kazadan dünyaya haber verilmiyor. Günler sonra İsveç ve Finlandiya'ya ulaşan radyasyon miktarındaki ani ve yüksek artış bu 2 ülke tarafından fark edilince dünyaya açıklamak zorunda kalıyorlar... Dahası var tabi ki ama dahası dahası derken tüm kitabı burada anlatacağım bu gazla o yüzden dahasını da okuyun. 
Fakat yazarın da dediği gibi Çernobil'in hayatı hayatım boyunca beni de takip edecek ve bu süreçten etkilenen tüm insanlar ve insanlığın geleceği hiç aklımdan çıkmayacak...
Buraya not aldığım bir kaç alıntıyı bırakıyorum:

 İçki içmek Tasfiyeciler arasında epey yaygın hale gelmişti; çünkü özellikle votkanın kendilerini radyasyondan korumaya yardımcı olduğuna inandırılmışlardı.

 Başlangıçta aşırı kontaminasyon yaşanan bölgelerde robotları kullanabiliriz diye düşündük hatta santralin çatısına Almanyadan getirilen epey gelişmiş bir robotu bile yolladık. Kısa süre sonra komutlarımıza uymamaya başladı-radyoaktivite makineleri bile bozuyordu. Daha sonra, çatının kenarına doğru yuvarlanıp kendini santralin çatısından aşağı attı. Zıpladığını bile söylemek mümkündü

Cernobil - 012340 Akilalmaz Gercekleriyle Dünyanin En Büyük Nükleer Felaketi

Reviews