Annie Ernaux

Babamin Yeri

Özgür Özer

** spoiler alert **
           “Belki de en büyük gururu, hatta varolusunun sebebi: Onu hor gören dünyaya ait olmam.”

Eylül Görmüş

Okuduklarım arasında en sevdiğim Annie Ernaux kitabı olmadı belki ama artık şunu söyleyebilirim bence: şu kadına bir Nobel verin! Verirken de tıpkı Svetlana Aleksiyeviç’e verirken söylediğiniz gibi, “yeni bir edebi tür yarattığı için” verin ödülü. Zira en bariz şekilde Seneler’de gördüğümüz; bireysel ve biricik olana bakıp acayip toplumsal panoramalar çıkarmak işini müthiş bir maharetle kotarıyor kendisi, bunu bu derinlikte yapan başka yazar ben tanımadım. Babamın Yeri de yine babasıyla küçük, belki önemsiz ve sıradan bile denebilecek anıları üzerinden bir kuşağa, toplumun dönüşümüne, o dönüşümün izlerine baktığı bir eser Ernaux’nun. Sanki soğuk, mesafeli bir yerden babasının ölümünü ve hayatını anlatıyor gibi yazar ama aslında her kelimesine sinmiş hüznü ve duygu yoğunluğunu sezmek zor değil. Bambaşka bir coğrafyada, bambaşka bir kültürde babasıyla ülkemizdekine benzer şekilde ilişkilenmiş / ilişkilenememiş birileri olduğunu okumak da ayrıca çok acayipti. 70 sayfalık bu küçük kitabı okuyunuz lütfen. Seveceğinize eminim.

Sine

ernaux ile gerçekten aynı frekansta, ne bileyim, aynı ses dalgası düzeyindeymişiz gibi hissediyorum. her bir cümlesi, her bir kelimesi beynimde sonsuz yankılar yaratıyor. ve bu yüzden de bu kısacık, hiçbir fazlalığı olmayan, sade yazım şekli de bendeki etkisini daha da büyütüyor. uzatsa, içini doldurmaya gayret etse sanki benden uzaklaşacakmış gibi. buluşabileceğimiz en sade, en naif kesişim kümesinde buluşmuşuz. 

seneler’de de söylemiştim, her ne kadar ernaux’nun bahsettiği dönemle aramızda en az bi 35-40 yıl olsa da, yaşadığımız ülkelerin gelişmişlik düzeyi farkı ile aramızdaki zaman boşluğu kapanıyor. ben sanmıyorum ki yaşıtım bir fransız ernaux’nun babası, babasının davranışları, yazarın babasıyla ilişkisi, hayatında yeni gelişmeler oldukça ailesiyle ilişkisinin aldığı şekil gibi konularda benim kadar özdeşleşebilsin. bu da bizim şanssız varoluşumuzda minicik bir şans zerresi. 

“içine girdiğim burjuva ve kültürlü dünyanın eşiğinde bırakmak zorunda kaldığım mirası gün ışığına çıkarma işini bitirdim.” üf. ❤️‍🔥

Seda Zorlu 

"...Belki de en büyük gururu, hatta varoluşunun sebebi: onu hor gören dünyaya ait olmam..."

Irem

Annie Ernaux'nun yine otobiyografik anılarını sosyo-kültürel olana genişleterek bir kolektif biyografi yaratıyor. Bu sefer babasının ölümünün ardından babası ile olan anıları üzerinden Fransa'da yaşanan sınıfsal değişimleri aktarıyor. Sevgi, aidiyet, utanç ve yabancılaşma arasında gidip gelen etkileyici bir anı.

Babamin Yeri

Reviews