Ayfer Tunc

Asiklar Delidir ya da Yazi Tura

cyclamen

Yaralarının güzelleştirdiği ya da bana yaralarıyla güzel gelen bir kadın o. Gözlerinin hep yeni ağlamiş olduğu duygusu uyandıran halinde kimselerinkine benzemeyen aclı bir şey var, en çok bu dokunuyor içime.

Kelimeler eskiden içinde akıp gittiğim hayatı anlatmak içindi, şimdi anlamak için diye yazıyorum. Eski ben'le yeni ben'de ortak olan tek şey zaman. Zaman elimizde kalan yarım bir limondur, son damlasına kadar sıkmak gerekir.

 Sanem çocukken  kitaplarıni dağılmadan önce bantlarmış, dağılacağını tahmin ettiği yerlerden. Ama hep farklı yerlerinden dağılırmış kitaplar. İnsan zamanın nereden dağılmaya başlayacağını bilemiyor. Insan hayatının neredern, nasıl ve ne zaman dağılacağını tahmin edemiyor: 

Ama hatırlamamak unutmak demek değil diyorum, hatırlamamak çok sevdiğin birinin verdiği bir yüzüğü güzel bir kutuya koyup çekmecenin dibine saklamak gibi.Ama unutmak yok etmek demek, yüzüğü kutusu ile okyanusa atmak ve dönüp gitmek sonra, dünyanın dörtte üçü su.

Bugün yağmur hiç durmadi diye yazıyorum, bütün gün mutfakta pencerenin önünde oturdum, yağmunun camlardan akışnı izledim, bu kadar suyun nereye gittiğimi düşündüm, oluklardan mazgallara aktığını, kanallardan okyanusa ulaştığını, okyanusta buharlaştığını, tekrar yağmur olup senin camlarından aktığını, birbirimizden uzakta olsak da yeryüzünün bizi birbirimize bağladığnı düşündüm .

Yaşamak nedir diye düşünmüştüm bir zamanlar ve Umut'un doktorunun daha çocukken yıldızların yalnızlığını keşfetmesi gibi ben de yalnızlığn mutlak olduğunu, insanın bunu inkâr etmesinin boşuna ve çok acıkl bir çaba olduğunu keşfetmiştim ve çok rahatlamıştım. Içime gömdüğüm şeyi Stefan'a anlattıktan sonra kendimden olan varlığın benim olmadığını huzurla kabul ettim, buna üzülmedim, onun için doğrusu bu diye kendimi avutmaya da kalkmadım, doğmanın bir tür kopmak, yaşamanın bir tür ölmek olduğunu dişündüm. 

Günler büyük bir hızla akıp gidiyor. Sabah oluyor, ne zaman olduğunu anlamadan akşam oluyor. Hayatı kaçırıyor değilim, kaçıracak bir hayat yok, sadece niye liyor niye gidiyor bu günler onu bilmiyorum.

Hayatımda bir kere yağmurda yüzdüm. Ekim başında, buz gibi bir gün, bombosş, dalgalı bir denizde. Kaç saat yüzdüğümü  hatırlamıyorum. Yüzerken deli gibi ağlıyordum. Dünyanın dörtte üçünün, kendi bedenimin dörtte dördünün su olduğunu, durmadan ağlayarak katı halden SIVI hale geçtiğimi, sudan ayrılmamın artık mümkün olmadığını düşünüyordum ve boğulmak istiyordum. Çok çabaladım bunun için, yüzdükçe yüzdüm, fırtına çıksaydı boğulabilirdim anma yağmur birden durdu, deniz duruldu, güneş açti.

Düşüncelerim karmakarışık. Umut'u düşünüyorum, aramıza giren okyanusu ve Sophie'yi, insanların küçük çemberler içinde dönüp durduklarını, bir yere kök salmayışımı. Tarih denen şeyin aslında milyonlarca insanın yüzyıllar içinde sel gibi oradan oraya akmasının hikâyesinden başka bir şey olmadığını söylüyorum. 

"Mutluluk hakkında bi fikrim yok," diyor. "Hatta mutluluk diye bişey var mi, ondan da emin degilim. Ben- ce mutluluk bi varsayım. Insan sadece mutsuzluğu biliyor, bunun bi karşıtının olması gerektiğini düşünüyor, o yüzden inanıyor mutluluğun varlığına." 

“Yara bandı gibi düşün, ölümsüzlük iksiri gibi değil” diyor . “Büyütülecek bir şey yok. İlişkiler yarayı kapatmaya yarıyor sadece, başkalarının görmesini önlüyor, o kadar. Ruh ikizi denen şey insanlarin ilişkilere inanmak için uy- durdukları yalanlardan biri, öyle bişey yok, hiçbir ruhun eși yok.

Ama olsun istiyorum, küçük ve iyi şeyler olsun. Hatta daha iyisi, dünyayı saran bu yalnızlık bulutunu bir yerlerinden delecek neşeli ve komik şeyler olsun. Ama olmuyor, dünya neşeli ve komik şeylerle dolu değil. Bu yüzden küçük küçük hikâyeler anlatarak dünyayı yığınla renkli candan oluşmuş sonsuz bir mozaikmiş gibi göstermeye çalışıyorum. 

 yürürken duygular su gibiymiş diye düşündüm ,ne kadar kuvvetli olursa olsun zamanla buharlaşıyormuş. Belki de düşünmemişimdir, bunu da şimdi düşünüyorumdur. 

 Aclar mı tutkulardan doğuyor, tutkular mı acılardan? Yaralar mı arzular mı? Siyah mı beyaz mı? Yazı mi tura mı? Ne fark eder? 

Mümkün. Bütün mümkünlerin kıyısındayız. Hayat her türlü bitişin bir araya gelmesinden oluşan bir akıştır, bir şey biter, bir şey başlar, böyledir bu. 

Çünkü gelecek diye bir şey yoktur, zaman sonsuz bir çemberdir, içinde dönüp dururuz ölene kadar. 

O yaşta aşkı nasıl tanıdığimı bilmiyorum. İçimde sonsuz bir boşlukla doğduğum için olabilir. O boşluğun koruyucu bir özelliği de vardı, öyle büyüktü ki bütün duygular içimde kayboluyordu. Aşkı tanıyan da ben olmadım zaten, içimdeki boşluk oldu, bir gülümseyişle dolan o sonsuz bosluk. 

. Saydamdım, camdan bir eşya gibiydim, bana baktiklarında beni değil, arkamdaki duvarı görüyorlardı, ancak bana ihtiyaçları olunca bir varlik kazanıyordum. 

Ne olduğunu bilmnediğim bir şey ziyan olup gitti. Hayatın kurulabilen değil yaşanan bir şey, yaşamanın da geçip giden bir şey olduğunu anladım. Hayata razı ol- dum. Hayata razı olunca dünya tek renk oldu, inşaat tozu rengi.

 "Terapi bana ne yapacak?" diyorum, acı acı gülüyo- rum. "Bilinçdışımı delik deşik edecek, şunlar șunlar şun- lar yüzünden böylesin diyecek. Biliyorum zaten, içimi dışımı delip geçmiş her şeyi biliyorum." 

Yaralarının güzelleştirdiği ya da bana yaralarıyla güzel gelen bir kadın o. Gözlerinin hep yeni ağlamiş olduğu duygusu uyandıran halinde kimse- lerinkine benzemeyen aclı bir sey var, en çok bu dokunuyor içime. ya

Bir tutkuya ihtiyacım vard1, yarattim. Ama tutku acıya götürüyor insanı ya da acıyı insana getiriyor. Insa- hin acısı mi tutkusundan doğuyor, tutkusu mu acısından

Sine

ayfer tunç’un kurgu yapma yeteneğini övmeye doyamıyorum ve bu kitapla asla doyamayacağım da tescillenmiş oldu. kurguyu överken, kitaplarındaki kurgular bu kadar farklı, güzel, insanı doyuran nitelikte olmasa dahi edebi anlamda da, anlattığı hikayelerle de eşsiz bir yazar ayfer tunç; bunu atlamayalım. ama her kitabında farklı ve hepsinde kafa açan bu kurguları benim için ayfer tunç’u çok farklı bir yere taşıyor. kurgu kelimesine yeterince yabancılaştığımıza göre biraz da kitap özelinde övelim. 

ben kitabın en çok, sadece iki karakter üzerinden yürüse de, karakter ve hikaye bolluğunu sevdim. özellikle sanem’in hikayesinin anlatıldığı kısımda okur gibi değil sanki o hayatın bir parçası gibi hissediyorsunuz. ve her bir karakterin anlatıldığı kısım ayrı bir kitap gibi, birini okurken diğerine benzeyip size önceki hikayeleri hatırlatmıyor. bir deliler evinin yalan yanlış anlatılan kısa tarihi’ni yazan bir yazar için bu çok doğal tabi ama bu sefer hepsinin bir sonrakine değil, bumerang gibi döne döne sanem’e bağlanması ve sanem’in gözünden anlatılması bir şekilde bu kitabı farklılaştırıyor. 

hikayenin nevi şahsına münhasırlığı yalnızca bu yedek karakterlerde değil, bizzat baş karakterlerde bile geçerli. bir erkekle bir kadının ağzından anlatılırkenki farklılığı verebilmek nasıl bir yetenek... ikisinin kederlerinin dillerine yansıması bile farklıydı. imrenerek okudum. 

fırsat bulursam bir daha, ama bu sefer sayfa sayısına göre değil, bölüm numaralarına göre okuyacağım. eminim öyle okununca da farklı bir zevk verir.

Asiklar Delidir ya da Yazi Tura

Reviews

Highlights