Kleine Romeinen jonge kinderen in het antieke Rome

Volwassenen in het oude Rome waren per definitie survivors: zij die de gevaarlijke jaren van de vroege jeugd overleefd hadden. Want jong zijn in die wereld betekende in feite steeds balanceren op de rand van de dood. Van de pasgeborenen haalde bijna de helft het vijfde levensjaar niet, soms werden ze gedood omdat ze ongewenst waren, maar vaker stierven ze als gevolg van kindersterfte. Ook daarna bleef de sterfte nog lang groot. Wat betekende dit voor de positie van het kind in gezin en maatschappij? Werden jonge kinderen daardoor met meer of misschien juist met minder liefde en zorg omgeven dan in onze tijd? Zag men de vroege kindertijd wel als een aparte fase in een mensenleven, waarvoor andere normen en regels golden dan voor pubers en volwassenen? In antwoord op deze vragen wordt hier een fascinerend en ontroerend beeld geschetst van de positie van het kind in de harde wereld van het oude Rome: hoe kinderen gevoed en opgevoed werden, hoe ze speelden en onderwijs kregen, maar ook hoe zij binnen de wereld van de volwassenen soms al op jonge leeftijd aan het werk moesten of ceremoniële taken te vervullen kregen.