Claire Keegan

Emanet Cocuk

"Hiç de bir şey söylemek zorunda değilsin. Yapmak zorunda olmadığın bir şey olarak hatırla bunu daima. Çoğu insan sırf bulunmaz bir hiçbir şey söylememe fırsatını kaçırdığı için çok şey kaybetmiştir."

İrlandalı yazar Claire Keegan'ın son kitabı "Böyle Küçük Şeyler" Booker Ödülü'nde kısa listeye kalınca artık kendisiyle tanışmayı daha fazla erteleyemeyeceğime karar verdim ve kitaplığımda beklemekte olan minik novellası Emanet Çocuk'u bavuluma attım.

70 sayfalık bir kitaba ancak bu kadar duygu sığarmış, öyle güzel ki. 1980’lerin başında, İrlanda kırsalında geçiyor hikâye. Küçük bir kız çocuğu, yaz aylarını geçirmesi için ailesi tarafından daha önce hiç tanışmadığı çocuksuz Kinsella çiftine bırakılıyor. Biz de bu küçük kızın ağzından bu yeni evi, insanları, çevreyi anlama çabasını okuyoruz.

Bir çocuğun ağzından yazabilmek bence büyük maharet isteyen bir iş. Claire Keegan da bunu nefis kotarmış. Azıcık kelimeyle bir sürü, bir sürü şey anlatıyor. Minicik detaylar, küçük kızın söylediği ve söylememeyi seçtiği kelimeler, bakma ve anlama biçimleri - hepsi bir araya gelip acayip yoğun bir his bırakıyor insanda.

Küçük kızın Kinsella ile sahile gittiği bölümdeki cümlelerden bana akan buruk, incelikli ve iyileştirici şefkati unutmayacağım. 

Eylül Görmüş

"Hiç de bir şey söylemek zorunda değilsin. Yapmak zorunda olmadığın bir şey olarak hatırla bunu daima. Çoğu insan sırf bulunmaz bir hiçbir şey söylememe fırsatını kaçırdığı için çok şey kaybetmiştir."

İrlandalı yazar Claire Keegan'ın son kitabı "Böyle Küçük Şeyler" Booker Ödülü'nde kısa listeye kalınca artık kendisiyle tanışmayı daha fazla erteleyemeyeceğime karar verdim ve kitaplığımda beklemekte olan minik novellası Emanet Çocuk'u bavuluma attım.

70 sayfalık bir kitaba ancak bu kadar duygu sığarmış, öyle güzel ki. 1980’lerin başında, İrlanda kırsalında geçiyor hikâye. Küçük bir kız çocuğu, yaz aylarını geçirmesi için ailesi tarafından daha önce hiç tanışmadığı çocuksuz Kinsella çiftine bırakılıyor. Biz de bu küçük kızın ağzından bu yeni evi, insanları, çevreyi anlama çabasını okuyoruz.

Bir çocuğun ağzından yazabilmek bence büyük maharet isteyen bir iş. Claire Keegan da bunu nefis kotarmış. Azıcık kelimeyle bir sürü, bir sürü şey anlatıyor. Minicik detaylar, küçük kızın söylediği ve söylememeyi seçtiği kelimeler, bakma ve anlama biçimleri - hepsi bir araya gelip acayip yoğun bir his bırakıyor insanda.

Küçük kızın Kinsella ile sahile gittiği bölümdeki cümlelerden bana akan buruk, incelikli ve iyileştirici şefkati unutmayacağım. 

Sine

proust yolda izde okunmuyor diye toplu taşımalarda okuduğum kitaplar serimizde bugün: emanet çocuk.

aslında claire keegan'ın bu kitapla biraz daha görünür olmasından çok önce mavi tarlalardan yürü'yü almıştım fakat bir türlü sıra gelmedi. kısmet önce bu kitabı okumakmış. bayıldım bu kitaba. çocuk -ya da gördüğü şeyi akıl sağlığı yerinde bir yetişkin gibi anlamlandıramayan herhangi biri veya bir şey- bakış açısından anlatılan metinlere çok ilgi duyuyorum. hem yazarın bunu başarıp başaramadığı, hem de nasıl başardığı konusu hayli enteresan geliyor bana. biraz da kıskançlık var tabi -özellikle keegan gibi bunu hakkıyla becerebilenlere karşı. çocuğun hayatında önemli bir yer işgal eden tüm yetişkinleri adlandırma şekilleri, hatta bazılarını adlandırmaması bile müthişti.

bakış açısı konusu bir tarafa, olayın üzücülüğü de ajitasyona kaçmadan o kadar iyi verilmiş ki takdir etmemek mümkün değil. ve bütün bunları da olabilecek en sade dille, en kısa şekilde yapmış. bu novelladan 4-5 roman çıkar çok rahat.

velhasıl beni 2-3 gün oyalar dediğim kitabın yarısını sabah gözümü açamazken, yarısını da öğle aramda okuyup bitirdim. anlattığı hikaye üzmüş olabilir ama naifliği çok iyi geldi. tavsiye ederim.

Seda Zorlu 

Kalbimi paramparça yapan bir kitap daha 🥺 anlatım çok yalın ama anlatılan çok yoğun. Israrla tavsiye

Irem

Geçen yıl “Mavi Tarlalardan Yürü” kitabını okuduğumda hayran olmuştum Keegan’a, bu kitapla da devam etti o hayranlık. Yalın bir dil ile hem İrlanda kırsalını hem de iki ailenin fiziksel ve psikolojik olarak bütün ayrıntılarını gözünüzde canlandırabilmenizi sağlıyor. Sanırım Claire Keegan’ın en sevdiğim özelliklerinden birisi bu; tek bir paragrafla bazen de tek bir cümleyle size bir atmosfer bir dünya yaratabiliyor. Kitap yeni bir kardeş yoldayken, bir boğaz bir boğazdır düşüncesiyle bir yaz boyunca tanıdık bir ailenin yanına gönderilen küçük bir çocuğun gözünden aktarılıyor. Siz de bu ayrıntıları tam olarak bir çocuğun gözlerinden yakalıyorsunuz, onun anlamlandıramadığı detaylar sizin için de tam netleşmeyen imalar olarak kalıyor. Yeni bir evde geçen bu yazın, güven ve aile kavramına dair kazanımların çocuk üzerindeki etkisini de sizin direkt önünüze koymak yerine, çocuğun geçirdiği küçük değişiklikler ile sizin yakalamanızı bekliyor. Kitap boyunca asla detaylandırılmayan, ya da üzerine konuşulmayan olaylar-karakter de bu akışa hizmet ediyor. İnsanın yüreğini hem burkan hem de ısıtan ve bunun her ikisi için de gereksiz cümlelere, dramlara ihtiyaç duymayan bir kitap. Çok sevdim.

“Hiç de bir şey söylemek zorunda değilsin,” diyor. “Yapmak zorunda olmadığın bir şeyler olarak hatırla bunu daima. Çoğu insan sırf bulunmaz bir hiçbir şey söylememe fırsatını kaçırdığı için çok şey kaybetmiştir.”

Yiğit Ahmet Kurt

Üzerine söylemek istediğim çok şey var ama söylersem, Kinsella’nın hatırlattığı “hiçbir şey söylememe fırsatını” kaçırıp, çok şey kaybedeceğim korkusuyla susuyorum.

Emanet Cocuk

Reviews