De pruimenpluk

Ik had ooit genoeg van het menselijk lawaai, en verdwijnen zou dat gevoel nooit helemaal, maar ik was te slap in mijn mensenhaat. Ik ging kapot in deze stilte, was karakterieel niet opgewassen tegen het meer dat daar prachtig en rimpelloos lag te wezen, het ruisen van de bomen, en ik was te koppig om het aan mezelf toe te geven."