Edip Cansever

İki satır, iki satırdır. Alev Ebüzziya'ya mektuplar (1962 - 1976) Yaşantı

cyclamen

Bir misrayım şimdi senin başında: "Başım dönüyor ikimizden» Zamanla değil, ölümsüzlükle yaşlanıyorum.

Bir insan bir insana akıyor, Sonra boşalıyor akığı yerden; yürek çarpmalarıyla, titresimlerle engin bir insan kokusu ve derinliğiyle zenginleşmiş olarak. Sonra tekrar. tekrar, tekrar... Hangi hiz, insanin insana akma hızını aşabilir?

Nâzım'n bir şiirinde geçer hani, "Ikinci bir insan gibi yasıyorsun içimde." Ben de söyle söylüyorum: Ben sende doğayı buldum.

 Bir sey var sevgilim, kolay mutlu olamiyorum. Ve bu katilaşmış mutsuzluğa ilk etkili bıçağı sen sapladın. Yürüt o biçağı, çevir, bük... Olümlülük içinde bir ölümsüzlük  bu. Seni sevmesem ne yapardım? E.

"Anlat be Edip, anlat işte, neden ayıp olacakmış?" dediğin masada. Insanın kafasında açmayan bir çiçek vardır her zaman, işte o çiçek açsın istediğim masada. SEVİLDİĞİMİ ÇOK İYI BİLMEK ISTEDIGIM masada. Masa olmayan o masada. Gelsin bu Alev artik buralara masada. Bach masada. İsa masada. Masada...

Ve Alev, beni sevdiğin sürece. beni sevdiğini söylemekter kaçınma.Bunu hem sakliyor, hem de yaşaya yaşaya harclyorum. Bitmez, değil mi?

Bronzdan, çamurdan değil; bakıştan, yan yanalıktan, yürek atışından, solumalardan ve bütün bunların görūnmezliğinden, dokunulmazlığından, yaşamakta oluşlarınin bilinmesinden bir heykel yapabilseydik. Bu savaş, bu ölúm, bu kuşku, bu bunalım çağına dikebilseydik onu. Ve adını koysaydık: Büyü. Seni sevmemi ne yapsam şimdi? E.

lVe içimde sevişebileceğim tek anı yok. Korkunç bir sey! Bu kadar düz bir hayat? Yoksa ben mi yaşayamadım, ben mi se bir sey çekip alamadım bu hayattan? Bilmem. -

Artik bir başıma anlıyorum yalnızlığımı – tanrılar gibi.

Su musun sen sevgilim? Bir insani düşünmek, onu yaşamaya ne kadar benziyor. 

insanda doğustan bir duygu var: sonsuzluk isteği.. Bu duygunun gelismiş biçimi sanat, en yakini da aşk bence. 

Sen varsin ya. "Hiç azalmıyorsun diyorsun ya bana. Demesen de sen varsın ve ben seni sevdiğimi biliyorum  ya. İki insan yetmez mi birbirine? 

. Yalnızlık! O güzelim kelime! Değeri olan tek anlam! Ama elinden geliyor mu bu, sen ona bak. Dünyada insanlar var, sen de bir insansın öyleyse?.. Bu soruyu çözebilir misin Alevci? Denizden bir çizgi çek. Bunu eski-beyaz bir kiliseden geçir. Kitaplardan, şiirlerden, doğanın en verimli, en yoğun kesiminden bir teğet al. Tek başına bir meyhanede otur. Düşün. Iç. Sonra bir kuş ölümü gibi, kanatlarını yayaraktan çırpin dur. Bir değerin, insanları saşkına ceviren bir değerin birimi olmalıyım. Tek kurtulus bu, insani bir silahlanma! Belki de tek anlam bu.

Her verde bir yapaylık, herkeste bir iğretilik... Gerçek insan özlemi, egzotik  bir duygu gibi sariyor beni. bulamıyorum, bulunamıyorum . Nümayişsiz, gösterişsiz, olması gerektiği gibi bir dialog bile kuramıyorum kimseyle. . Kırıyorum, döküyorum, isyan ediyorum durmadan

Tuhaf bir Şey sezgilerim daha az aldatıyor beni. Gerçi sezgi de bir düşünme yolu kavramlarla değil de imajlarla.. Yani ne yapsak, ne etsek Şu düşünme ediminden kurtaramiyoruz yakamızı. 

Hava soğuk, burnun üşümüş, yazılmamiş şiirler kadar uzaktasın. Haritalardaki dünya neden böyle küçük de, dünyamız böyle kocaman? Düşlerde neden yan yanayız da, gerçekte uzak mı uzağız birbirimizden? Bugün neyi anlatsak güzel olurdu da anlatmasak gene güzel?

Ve kendi kendime söz veriyorum, seni sevmeyi, dünyanın en güzel şiiri yapacağım. Beraberliğimizden öyle bir şey yaratacağım ki, bunu tanrılar bile kıskanacak. 

Ozlem! Oylesine büyüyor ki işte.. Ve kimseye hiçbir şey söyliyemiyorum. "Biliyor musun, ben Alevi seviyorum" diyebileceğim, sevgiden anlar bir kişi bile yok çevremde. Oysa yüzlerce insan taniyorum. Ama benim kendime güvenim vardır. Kendimi zaman zaman çok iyi anlarım. Duygularimın vardığı çizgiyi çok iyi bildiğimi sanırım. Bu bilinçtir beni yalnız eden. Huysuzluğum, sıkıntım, susmam, çevremdeki suniliklerden korur beni.

"Ikinci bir insan gibi yaşlyor icimde seni sevmek saadeti." Nâzım'n, sana yazdığım misrainın dogrusu galiba bu. 

 Kalabalıkların içindeki yalnızlik, uğultulu yalnızlık! .

insan ancak kendine alışır gibi alışabilir bir insana. Ben güzelliğimi de, çirkinliğimi de sende görebiliyorum. Kendimi kuruyorum seninle. VE insanın kişiliğini pekiştiriyor sevmek. Sevmek! O büyük kelime.

uzun süre yazmamak küskünlüğe benziyor. Arada bir kart filan atardın hiç olmazsa. Neden? Ne oldu? Canım yazmak istemiyor" da diyemez miydin? Bu sorulari, bu gereksiz soruları... Bilmem. Belki de bir alışkanlıktır. Belki de.. Yaşarken bir intihar, sayısız ölümler taşımak. Değişmek, değişmek, değişmek. Adresler unutmak biraz ve isimler ve memleketler unutmak. 

Sanmıyorum. Uzun süre susmak şiire de benziyor. Şiir sessizlikte mayalanır çünkü, sessizlikte insanlaşır. 

Stenan'ı seviyorum daha çok. Bir de "Çağrılmayan Yakup'u yazdım. Yeni Dergi'de çıktı. Sonra "Cadı Ağacı'nı bitirdim. Şimdi kumların Kmıldattıği"na başlıyacağım. İyi mi? Ben varoluşumu bunlarla imzalıyorum işte, kendimi bunlarla yaratıyorum. Giderek, herkes" olacağım bir gün, sanki içinde "ben" olmiyan bir dünya yaratacağım. Öylesine bir baş dönmesi duyuyorum ki... 

X Bütün bunlar böyle Alevci. Gene akşamdan kalmayım işte. Çiçek pasajı, lakerda, rakı.. Herkesi tanıyorum, kimseyi tanımiyorum son günlerde. Bütün yüzler, bir tek yüz oluyor kimi zaman da. Dopdolu e bir beyazlık ağlıyor, yas tutuyor sanki. Sikınti, sikınti, sikınti..

 Bütün saat kuleleri senin bir duruşunu gösteriyor șimdi ve bütün kiliselerde varoluşun çalıyor çanlar yerine.

İki satır, iki satırdır. Alev Ebüzziya'ya mektuplar (1962 - 1976) Yaşantı

Reviews

Highlights