Georg Büchner

Dantonun Ölümü

Yaren

"Hoşça kal Danton. Ben iki kez ölüyorum." 

"Ölümde umut yok, o sadece çürümenin daha basit bir biçimidir, yaşamsa daha çapraşık, daha organize bir biçimi, aradaki tek fark bu. Ama ben tam da çürümenin bu biçimine alışmışken şeytan bilir öteki türüyle nasıl başa çıkarım?"

"Hiçlik intihar etti, yaratılış onun yarasıdır, biz onun kanının damlalarıyız, dünya da içinde çürüdüğü mezar." 

"Bu delikten çıkacağız, başka bir deliğe girmek için. Ben en genişine, dünyaya; o en darına, mezara." 

"Giyotini beklemek çok can sıkıcı oldu, o iş için bu kadar uzun beklemek! Zihnimde belki yirmi kere yaşadım. Bir cazibesi de kalmadı artık, sıradan bir şey oldu."

"Hayat benim için bir yük, beni ondan kurtarabilirsiniz, zaten sırtımdan atmaya çalışıyorum." 

"İnsanlığın adımları yavaştır, her biri yüzyıllarla sayılabilir ancak her birinin arkasında kuşakların mezarları vardır." 

"Kuklalarız biz, bilinmeyen güçler tarafından oynatılan; biz kendimiz değiliz! Ruhların çarpıştığı kılıçlarız!" 

"Yaşam süresinin birazcık kısaltılması iyidir, ceket fazla boldu, bedenimiz onu dolduramıyordu. Yaşam bir hicviye olacak, bundan böyle kimin elli ya da altmış şarkılık bir destana soluğu ve zihni yeter?"

"Bizim yaratılışımızda bir hata yapılmış, bizde bir şey eksik, adını koyamıyorum ama onu birbirimizin bağırsaklarından çekip almayacağız, neden bunun için karınlarımızı deşelim?" 

"Tek bir teliyle hep aynı sesi çıkartan zavallı bir enstrüman olmak! Dayanılır gibi değil!" 

"Bu düşünceden neden kurtulamıyorum? Kanlı parmağıyla hep oraya, oraya doğru işaret ediyor. Üstüne istediğim kadar bez sarayım, kan hep aradan bir yolunu bulup akıyor. İçimde diğerini kandıran nedir, bilmiyorum." 

"İleriye doğru koşan bir kitlenin ortasında durup kalan birisi kitlenin karşısına çıkmış kadar direnç gösterir, arada ezilecektir." 

"Ben mola vermek nedir, biraz değişiklik nedir bilmem. Ben her zaman tek bir şeyim; sürekli bir özleyiş ve kavrayış, bir coşkunluk, bir akış..." 

"Özgürlük heykeli henüz kalıbına dökülmedi, fırın yanıyor, hepimiz parmaklarımızı yakabiliriz bu arada." 

Fransız devrimini başlatan grubun idam edilmesini konu alıyor. Kitapta söylendiği gibi halkın açlığını giyotinden akan kanla tatmin etmeye çalıştılar. Dili bazı yerlerde süslü olsa da anlaşılırdı. En çok Camille'yi sevdim, en çok Fabre'ye üzüldüm. "Ben iki kez öldüm." deyişini unutmayacağım. 

Dantonun Ölümü

Reviews

Highlights