Reviews
“Sağırlar sessizliğe inanmaz. Sessizlik, işitenlerin icadıdır.” Sovyetler Birliği’nde savaş sırasında, sağır bir çocuğun bir askerin yüzüne tükürdüğü için öldürülmesinin ardından gelen direnişin izini sürüyor, hem de şiirle. Ben normalde şiir sevmeyen, oku(ya)mayan bir insanım. Ancak bu kitapta bir oyun ile çağdaş şiirin arasında roman tadında bir anlatım var. Günümüz dünyasına dair şiddeti, insanlığı, eşitsizliği, kederi, neşeyi çok minimalist bir dil ile ancak gözünüzün önünde katılaşıp gereğe dönüşecek bir netlikle veriyor. Sağır çocuğun ölümünün ardından isyan edip konuşmayı reddeden, en büyük silahı sağırlık olan ve kendi işaret dilini geliştiren köylüler ile askerler arasında yükselen gerginliği ve bunun getirdiği sonuçları böyle bir anlatımla okumak çok farklı bir deneyimdi. Bir gün bir tiyatro sahnesinde de izlemek istediğim kitaplardan birisi oldu. “Sessizlik mi Seni dövmek için kullandığım bir sopa o, seni bir sopayla dövüyorum, ses, dövüyorum seni Konuşana kadar, doğru Konuşana kadar” “Yer yüzünde insan göğe orta parmak çekemez, Çünkü her insan zaten hep Göğe çekilmiş bir orta parmaktır.”