Reviews
Bu ayın biten ilk kitabı. Nisan oldukça etkileyici ve sarsıcı başlamış oldu böylece. Açıkcası kitabı okumaya başlayana kadar, hikayenin temelini oluşturan Naksalit hareketi hakkında hiçbir fikrim yoktu. O yüzden okumaya bir süre ara verip önden bu konuyu araştırmam gerekti. Ancak konunun bu kadar yabancısı olmam dahi kitapla arama girmedi. (Ki normalde bu benim kitapla bağ kurmamı engelleyen bir problemdir. ) Bu arada, Naksalit konusu temeli oluştursa da, kitapta birden çok tema bulunuyor aslında. Bunlardan birisi de entegrasyon konusu. Zira Hindistan’dan Amerika’ya uzanan geniş süreli bir anlatımda; ne kadar faydalı görülseniz de aradaki yabancı hissiyatın hiç geçmeyeceğine değinilmese hikaye eksik kalırdı sanırım. Bütün bu siyasi ve kimlik konularının yanı sıra, hint kültürünün şekillendirdiği bir aile hikayesi okuyorsunuz. Birbirlerine ikiz gibi bir bağ ile bağlı iki erkek kardeşin, aile içindeki konumları, gördükleri sevgi ve değişen yaşam tercihlerini takip ediyorsunuz. Kitap neredeyse dört nesili birbirine bağlıyor. Bütün hikayeyi farklı farklı karakterlerin kendi bakış açısından okuyorsunuz. O yüzden çok fazla diyalog barındırmıyor. Karakterler ise kitabın beni en etkileyen unsuru. Çok güçlü bir anlatımları var, gözünüzde canlandırabilseniz de hala gizli kalmış bazı açıları olduğunu fark ediyorsunuz. Tıpkı hayattaki gibi hiçbirini net olarak tanımanıza izin vermiyor Lahiri. En sonunda da kitabı o kadar güzel kapatıyor ki, ne daha azına ne daha fazlasına ihtiyacınız var. Benim için romanı bu kadar etkileyici yapan bir diğer unsur da -yer yer kendimi de gördüğüm- Gauri’nin anne olmaya dair hissiyatıydı. Ki anne olmayı istemeyen , ebeveynlik yapmaya uygun bir yapısı olmadığını düşünen bir karakteri melek ya da şeytan yapmadan sıradan bir insan olarak anlatması da benim için ayrı bir güzel yanıydı. Okurken nefret edecek kadar kızsanız da, zamanla içindeki salt özgürlük ihtiyacını çok iyi anlıyor insan.