Johny Miranda

Requiem for the Living

Jeevichirikkunnavarkku Vendiyulla Oppees

Hellboy TCR

അടുത്ത കാലത്തായി മലയാള സാഹിത്യത്തിൽ പ്രാദേശിക ഭാഷ/ചരിത്രം എന്നിവയിൽ ഊന്നിയുള്ള എഴുത്തുകൾ കൂടുതലായി കണ്ടു വരുന്നുണ്ട്. അക്കൂട്ടത്തിൽ "ചാവുനിലം" എന്ന നോവൽ വേറിട്ട് നിൽക്കുന്നു എന്നു കാണാം. വളരെ കൃത്യമായ ഒരു പ്രോസസ്സിലൂടെ കടന്നുവന്നിട്ടുള്ള ഒരു നോവലാണിത് - അതിന്റെ ശൈലി, ഘടന, ഭാഷ, അത് രേഖപ്പെടുത്തുന്ന ഇടങ്ങൾ, അതിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ മറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ചരിത്രം എന്നിവ ആ നോവലിനെ ഒരു ലാൻഡ്മാർക് പോലെ വേർതിരിച്ചു നിറുത്തുന്നു. ഇത് പറയാൻ കാരണമുണ്ട്. താരതമ്യേന പഴയ കൃതിയാണെങ്കിലും അത് പോപ്പുലർ ആകുന്നത് ഈയടുത്ത കാലങ്ങളിലാണ്. സ്വാഭാവികമായും പല ലേറ്റ് ജനറേഷൻ എക്സ്, മില്ലേനിയൽ എഴുത്തുകളുടെ തലതൊട്ടപ്പന്റെ സ്ഥാനത്തു ഈ പുസ്തകമാണ് കാണപ്പെടുക. അവയുടെ പരിമിതികളും നമുക്ക് കണ്ടെടുക്കാൻ കഴിയും - അതായത് പലപ്പോഴും അവ തദ്ദേശീയതയിലെ exotic ആയുള്ള ഘടകങ്ങൾക്ക് പിറകെ പോകുന്നു, മറ്റുള്ളവയെ നിരാകരിക്കുന്നു(അതേ എഴുത്തുകാരന്റെ "ഇരുട്ടിൽ.." എന്ന നോവൽ ഉദാഹരണമാണ്, അതിനു പക്ഷെ മേൽപ്പറഞ്ഞ precision ഉണ്ടെന്നു മാത്രം). മലബാർ പ്രദേശം സിനിമയിൽ അടയാളപ്പെടുന്നത് എങ്ങനെയാണു എന്നാലോചിച്ചാൽ ഇവിടെ ഉദ്ദേശിച്ചത് മനസ്സിലാകും. ഏതു തരത്തിലായാലും ഇത്തരം എഴുത്തുകളുടെ പ്രാധാന്യം കുറച്ചുകാണുന്നില്ല. കവി സുധീഷ് കോട്ടേമ്പ്റം ഒരു അഭിമുഖത്തിൽ പ്രാദേശിഭാഷകളിൽ സാഹിത്യമുണ്ടാകേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകതയെപ്പറ്റി സൂചിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. ഭാഷ എന്നുള്ളത് ജാതിയുടെ, മതത്തിന്റെ, അതാതു സമൂഹങ്ങളുടെ, പ്രദേശത്തിന്റെയൊക്കെ ആന്തരികവും ബാഹ്യവുമായ കൊടുക്കൽ വാങ്ങലുകളിലാണ് വളരുന്നത് - രേഖപ്പെടുത്തപ്പെട്ടതും അതിലേറെ അല്ലാത്തതും ആയ പലതരം പരിണാമങ്ങളിലൂടെ കടന്നുവരുന്ന ഒന്നാണ് അത് - ഒരു തരം compression -നു വിധേയമായത്. വളരെയധികം അടരുകളുള്ള ഒന്ന്. അതിനെ രേഖപ്പെടുത്താൻ കഴിയാതെ പോകുന്നത് എല്ലാ പ്രാദേശിക ഭാഷകളുടെയും പരിമിതിയും, ദുര്യോഗവുമാണ്. പ്രത്യേകിച്ച് വലിയ ഭാഷകൾ അവക്കുമേലെ സമ്മർദ്ദം ചെലുത്തുന്ന ഇക്കാലത്ത്. മലയാളത്തിലാണെങ്കിൽ അമിതമായി സംസ്കൃതം കലർത്തിയെഴുതുന്നത് അറിവിന്റെ ലക്ഷണമായി കാണുന്ന പതിവുമുണ്ട്. ചില എഴുത്തുകാരുടെ ഭാഷക്ക് ആഢ്യത്വം പതിച്ചു കൊടുക്കുന്ന ശീലവും. 

ആദ്യത്തിൽ സൂചിപ്പിച്ച ടെംപ്ലേറ്റിൽ എഴുതപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഒന്നാണ് ജോണി മിറാൻഡയുടെ "ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവർക്കു വേണ്ടിയുള്ള ഒപ്പീസ്" എന്ന ചെറുനോവൽ. ഒരു ആംഗ്ലോ ഇന്ത്യൻ കുടുംബത്തിലെ രണ്ടു തലമുറയിലെ രണ്ടു സ്ത്രീകളുടെ കഥയിലൂടെ, മുഖ്യധാരയിൽ പലപ്പോഴും ക്ലിഷേകളുടെ അകമ്പടിയോടെ കാണപ്പെടുന്ന ആ സമുദായത്തിന്റെ അകജീവിതത്തെ സൂക്ഷ്മമായി രേഖപ്പെടുത്തുകയാണ് എഴുത്തുകാരൻ. അതുകൊണ്ടുതന്നെ പലപ്പോഴും ഫിക്ഷൻ നോൺ ഫിക്ഷൻ ജോണ്റെകളുടെഒരു മിശ്രിതമാണ് ആഖ്യാനം - ഇത്തരം കഥകൾ ദൈവവിശ്വാസവുമായി അഭേദ്യമായി ബന്ധിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത് കാണാം. അത്രത്തോളം മതകീയമായിരുന്നു അക്കാലത്തെ ജീവിതം എന്നുള്ളത് എനിക്ക് ചെറുതല്ലാത്ത കൗതുകം തോന്നിക്കുന്ന കാര്യമാണ്. ആ ഒരു ഘടകാംശം മാറ്റിക്കഴിഞ്ഞാൽ ഈ നോവൽ കഥപറച്ചിലിൽ ചിലപ്പോൾ പതറുന്നതും കാണാം (വിപരീതഘടനയുള്ള, വിവരണങ്ങളും ഫിക്ഷനും കലർത്തുമ്പോഴുള്ള പ്രശ്നമാണ് ). സാധാരണ മതം എന്നത് പൃരുഷാധിപത്യമുള്ള , സമൂഹത്തിന്റെ തന്നെ പരിച്ഛേദമായ, ഒരു നിർമ്മിതിയാണ്. ഇവിടെ കഥാനായകന്റെ, തീവ്രവിശ്വാസിയായ, ഇടക്ക് ദിവ്യബാധ കയറുന്ന, പാരമ്പര്യത്തെ മുറുക്കെപ്പിടിക്കുന്ന അമ്മൂമ്മയുടെയും, തന്നിഷ്ടം പോലെ ജീവിച്ചു മടുത്തു തിരികെ വരികയും അമ്മൂമ്മയുടെ മരണശേഷം അവരുടെ ദിവ്യത്വം പകർന്നുകിട്ടിയ പോലെ പെരുമാറുന്ന അമ്മയുടെയും വ്യക്തിത്വങ്ങൾക്കുമുന്നിൽ തന്റെ പുരുഷത്വത്തിന് ഒന്നും ചെയ്യാനില്ല എന്നറിയുന്ന നായകൻ അധികാര ഘടനയിൽ തന്റെ സ്ഥാനം തിരയുകയാണ്. ഭാര്യയും തന്റെ മേൽ അധീശത്വം സ്ഥാപിക്കുന്നത് എതിർക്കാൻ പോലും കഴിയാതെ പോകുമ്പോൾ അയാളുടെ കീഴടങ്ങൽ പൂർണ്ണമാവുകയാണ്. പള്ളിയിലെ കപ്യാരായ അയാൾക്ക്‌ ഒരു ഗർഭിണിയുടെ കുഴിമാടത്തിൽ നിന്നൊരു സ്വർണ്ണ താക്കോൽ ലഭിക്കുന്നുണ്ട്. അത് ഏതു പൂട്ടിന് പാകമാകും എന്നയാൾക്ക്‌ കണ്ടുപിടിക്കാനാകുന്നില്ല, അവസാനം വരേയ്ക്കും. താക്കോലിന്റെ കഥ ആദിമധ്യാന്തം നിറഞ്ഞു നിന്നിട്ടും അതിനെ മിഴിവുള്ള ഒരു allegory ആക്കിമാറ്റാൻ നോവലിസ്റ്റിനായിട്ടുണ്ട് എന്നെനിക്കു തോന്നിയില്ല- അത് കഥയെ ബാധിക്കുന്നുണ്ട് (ഇഷ്ടജീവിതത്തിലേക്കുള്ള പ്രവേശനമോ, അധികാരമോ ഒക്കെയാകാം സൂചന - ലൈംഗികതയിൽ അയാൾക്ക്‌ താൽപര്യമില്ല. അത് മതവിശ്വാസവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാകാം - പാപബോധം- അല്ലെങ്കിൽ ജീവിതത്തിലെ സ്ത്രീകളുടെ "കുത്തഴിഞ്ഞ" ജീവിതം കണ്ടുള്ള വിരക്തിയാകാം). അതേ സമയത്തു ഒരു ജീവിത രീതിയുടെ documentation എന്ന നിലയിലും (പ്രത്യേകിച്ചും ഭാഷാപരമായ), മതത്തിന്റെ സ്വാഭാവിക ഘടനയോടു സമരം ചെയ്യുന്ന രണ്ടു സ്ത്രീ ജീവിതങ്ങളെ വരഞ്ഞു വെക്കുന്നതിലും കൃത്യത കാണാം. 

നോവലിനൊപ്പമുള്ള ദേവികയുടെ കുറിപ്പിൽ സ്ത്രീകൾ പ്രതിരോധിക്കുന്നതിന്റെയും, അവരുടെ രക്ഷാകർത്തൃത്വം ആ സമുദായത്തെ അധികാരത്തിന്റെ മേൽത്തട്ടിലേക്ക് ഉയർത്തുന്നതിനെപ്പറ്റിയും പറയുന്നുണ്ട് - ആത്യന്തികമായി മതസ്ഥാപനത്തിന്റെ അധികാരത്തെ, ജീവിതത്തിലെ ചെറിയ കാര്യങ്ങളെപ്പോലെയും നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയുന്ന അതിനെ, കൂടുതൽ ബലപ്പെടുത്തുക എന്നതിലുപരി ഈ സ്ത്രീകഥാപാത്രങ്ങൾ എന്ത് പരിഷ്കാരമാണ് കൊണ്ടുവന്നേക്കാവുന്നത് എന്ന ചോദ്യം അവശേഷിക്കുന്നു. സ്ത്രീകൾ പോപ്പ് (Popess) ആവുകയോ പ്രാർത്ഥനകൾക്കും ശുശ്രൂഷകൾക്കും നേതൃത്വം കൊടുക്കുകയോ ചെയ്യാത്ത ഇത്തരമൊരു വ്യവസ്ഥയിൽ ഇതിലെ രണ്ടു കഥാപാത്രങ്ങൾപോലും "സ്പെഷ്യൽ" ആയതു കൊണ്ടാണ് കർത്തൃസ്ഥാനത്തേക്ക് വരുന്നത് (അവരുടെ സമുദായവും പാർശ്വവത്കൃതരുമാണ്). വിശുദ്ധ പദവിയിലേക്ക് ഉയർത്തപ്പെടുന്ന സ്ത്രീകൾ പോലും അങ്ങനെയാണ് - കുഷ്ഠ രോഗികളെ സഹായിച്ചതിനല്ല, പ്രാർത്ഥന കൊണ്ട് രോഗം മാറ്റിയതിനാണ് മദർ തെരേസ വിശുദ്ധയായത് - അഥവാ പള്ളിക്കു അവരുടെ കഥ ഇനിയും വിൽക്കാൻ സഹായിക്കുന്നവരേ അതാകൂ. ഇവിടെ കൽപ്പനകൾ തെറ്റിച്ച മകൾ വഞ്ചിക്കപ്പെട്ട് ഭ്രാന്തായി വെട്ടേറ്റു മരിക്കുന്നു. അമ്മ സമാനജീവിതത്തിന് ശേഷം തിരികെ മതത്തിലേക്ക് തന്നെ മടങ്ങുന്നു. മതം കയ്യാളുന്ന സ്ത്രീകൾക്കെ ദിവ്യത്വമുള്ളൂ - അഥവാ, വിശുദ്ധയാകാനേ അവളെ കൊള്ളൂ. രക്ഷാകർത്തൃത്വം സ്ത്രീ വഴിയാകുമ്പോൾ അതിന്റെ തരളമായ അംശങ്ങളും ഉപയോഗപ്പെടുത്താം. അപ്പോൾ, ഇത് എങ്ങനെയാണ് വ്യത്യാസപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത് ? 

തീർച്ചയായും വായിക്കപ്പെടേണ്ട നോവലാണ് "ഒപ്പീസ്" (ഒറ്റയിരിപ്പിനു വായിക്കാവുന്നതുമാണ്). അതിൽ മേല്പറഞ്ഞപോലുള്ള സൂക്ഷ്മമായ അടരുകളുണ്ട്. ഭാഷ എന്നത് മാത്രമല്ല, പുരുഷൻ, മതം , അധികാരം എന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചെറിയ ചോദ്യങ്ങൾ അതിലുണ്ട്. വായനക്കാരന്റെ കയ്യിലെ താക്കോൽ അനുസരിച്ചു തുറക്കാവുന്ന ചില പൂട്ടുകൾ. അത് ഓരോ വായനക്കാരനും വിടുന്നു.

Jeevichirikkunnavarkku Vendiyulla Oppees Requiem for the Living

Reviews