Lauren Groff

ve Gazap

Yazgi

Seda Zorlu 

İyi ki ilk yarısında bırakmayıp inatla devam etmişim 🤌

Irem

Beni uzun zamandır bu kadar arada bırakan ,duygudan duyguya sürükleyen başka bir kitap olmamıştı sanırım.

Mükemmel görünen bir evliliğin, iki tarafın kendi hikayelerini izlediğinizde aslında nasıl karanlık bir dünya olduğunu gösteriyor. Hikaye, zengin bir ailenin altın çocuğu iken babasının ani ölümüyle yolunu kaybeden ve annesi tarafından yatılı bir okula gönderilen, burada kendi yolunu bulan Lancelot “Lotto” ile buzlar kraliçesi, gizemli Mathilde’nin 22 yaşındayken yaptığı ve 23 yıl süren evliliğinin, bu evliliklerinde saklı sırların ve gerçeklerin anlatısı. Bakıldığında çok basit ve çerez okuma kontenjanında bir kitabın konusu gibi görünse de Lauren Groff’un yazım tarzı bu hikayeyi farklı bir noktaya taşıyor. 

Tanrı anlatıcı konumundaki Groff kitabın ritmini istediği gibi değiştiriyor. Zamanı istediği gibi ileri geri sarıyor. Bazen bir parti sahnesinin tekrarlarıyla evin içinden çıkmadan bir kaç sayfada yedi yılı atlarken, bazen de dört haftalık bir süreci sayfalara yayılarak okuyorsunuz. Zaman zaman parantez içinde geleceğin bir özetini geçiyor, ya da kendi hükümlerini dillendiriyor. Aslında gerek isim tercihleri, gerekse dramalara, mitolojiye, Shakespeare’e yaptığı atıflarla ve parantez içinden çıkan yorumlarıyla yazar modern bir tragedya yaratmış. Zaten cümleler de oldukça şiirsel ve karakterler-sahneler aşırıya kaçan, teatral bir havada. Yine benzer türlerinde olduğu gibi hikaye ya da lanet nesillere yayılıyor. Lotto’nun anne -babasının(Antoinette ve Gawain) ilişkisi ile Matilde ve Lancelot’un evliliği birbirlerinin yansıması gibi aslında. Bir noktada tarihin daimi olarak kendisini yansıtmasının altının çizilmesi. Tabii tragedya ön plana çıksa da kitap zaman zaman bir oyun metnine kimi zaman bir psikolojik gerilime ya da klasik bir aşk hikayesine dönüşüyor. Yani sadece zamanlar arasında değil, türler arasında da daimi bir geçiş hali mevcut.       Lauren Groff tercih ettiği yazım tarzı adapte olması kolay bir yazar değil. Yazgı bölümünde 100 sayfalık bir kısımda kitabı bırakmaya çok yaklaşmıştım aslında. Çünkü artık hikayenin bir yere gitmediğini ve tekrara düşmeye başlayacağını düşünmüştüm. Ama sabrımın son kırıntılarında hem kitabın ve yazarın tarzına alıştım hem de hikaye bambaşka bir yöne ilerleyeceğinin ışığını verdi. Kitabın kırılma noktası bu nokta. Tavsiye etme konusunda çok kararsız olduğumu söylemem lazım. O yüzden en net şekliyle, eğer Yunan tragedyalarının modern bir versiyonunu okumak ilginizi çekiyorsa muhtemelen kitabı seversiniz. Benim okuma boyunca sıkılma ile sürüklenme, nefretle keyif arasında gidip geldiğim bir kitap oldu. Ancak okuduğuma pişman değilim. Hatta yazarın Florida kitabını da okumayı planlıyorum. 

"Onu tanıyordu; onunla ilgili bilmediklerinin ağırlığı bir transatlantiği batırabilirdi; yine de onu tanıyordu."

Yazgi ve Gazap

Reviews