Louis Couperus

A Novel of The Hague

Eline Vere

loisesya

“Zo ging het leven onafgebroken en eentonig voort, als met een zenuwachtig egoïstisch materialisme: er werd geleden en er daalde geen algemeen rouwfloers neer op de wereld; er werd geleden en toch bleef alles het zelfde en lachte men, sliep men, at men rondom dat leed.”

“En hij voerde haar voort, herademend, herlevend, bezield als door een wedergeboorte, getroost door de tijd, die zijn smart had uitgewist, die zijn levensvreugde scheen te kunnen doen herbloeien.”

“Het was, of er een zee in haar lichaam bruiste, een donkere zee, die over haar gedachte heen golfde, en waarin ze verdronk. En steeds poogde zij die zee van zich af te schuiven, maar de druk was te zwaar en zij viel, geheel verloomd, geheel verdoofd door een stormachtig gesuis in haar oren, in haar hersenen, neer. - God! God! O, God! kreunde zij met een, steeds zwakkere, schorre klank, vol van een wanhoop, die zich niet meer uiten kon. Toen vloeide het bewustzijn, als druppel na druppel, uit haar weg en zij sliep in de dood in.”

Eline Vere laat goed zien hoe verdriet iemand zo kan aftakelen. Vooral als je jezelf hieruit niet kan bevrijden. 

Eline Vere A Novel of The Hague

Reviews

Highlights