Ingeborg Bachmann

In Malina, originally published in German in 1971, Ingeborg Bachmann invites the reader into a world stretched to the very limits of language. An unnamed narrator, a writer in Vienna, is torn between two men: viewed, through the tilting prism of obsession, she travels further into her own madness, anxiety, and genius. Malina explores love, "deathstyles," the roots of fascism, and passion.

Malina

Mark Anderson

A work of sharp, unforgettable images and an irresistible narrative. Here is the story of lives painfully intertwined: the unnamed narrator, haunted by nightmarish memories of her father, lives with the androgynous Malina, an initially remote and dispassionate man who ultimately becomes an iminous influence. Plunging toward its riveting finale, MALINA brutally lays bare the struggle for love and the limits of discourese between women and men.

A Novel

Lilly 

Schritte, immerzu Malinas Schritte, leiser die Schritte, leiseste Schritte. Ein Stillstehen. Kein Alarm, keine Sirenen. Es kommt niemand zu Hilfe. Der Rettungswagen nicht und nicht die Polizei. Es ist eine sehr alte, eine sehr starke Wand, aus der niemand fallen kann, die niemand aufbrechen kann, aus der nie mehr etwas laut werden kann.

Aber ich rauche ja nicht mehr, ich habe es mir heute abgewöhnt.

Ich sitze Malina im Wohnzimmer gegenüber, er klappt das Buch zu und sieht mich fragend an. Bist du fertig? Ich nicke, denn ich bin fertig. Warum sitzt du dann hier herum, anstatt uns endlich einen Kaffee zu machen? Ich sehe Malina sanft an und ich denke, daß ich ihm jetzt etwas Entsetzliches sagen müßte, etwas, das uns für immer trennt und jedes weitere Wort zwischen uns unmöglich macht. Aber ich stehe auf und gehe langsam aus dem Zimmer, in der Tür drehe ih mich um und ich höre mich nicht etwas Entsetzliches, sondern etwas anderes sagen, cantabile und dolcissimo: Wie du willst. Ich koche sofort den Kaffee.

An ihr Vorhalten, so wenige Stunden nur. 

An die nächste, die stärkere Injektion. 

Was immer auch kommt, es wird etwas anderes sein. 

Ivan hat also keine Zeit, und der Hörer fühlt sich eiskalt an, nicht aus Plastik, aus Metall, und rutscht hinauf zu meiner Schläfe, denn ich höre, wie er einhängt, und ich wollte, dieses Geräusch wäre ein Schuß, kurz, schnell, damit es zu Ende sei, ich möchte nicht, daß Ivan heute so ist und daß es immer so ist, ich möchte ein Ende.

Ivan sagt, du spielst eben ohne Plan, du bringst deine Figuren nicht ins Spiel, deine Dame ist schon wieder immobil. Ich muß lachen, dann brüte ich wieder über dem Problem meiner Unbeweglichkeit, und Ivan gibt mir mit den Augen einen Wink. Hast du kapiert? Nein, du kapierst ja nichts. […] Ich werfe ihm meinen Läufer hin und lache noch immer, er spielt ja viel besser als ich, die Hauptsache ist, daß ich am Ende doch manchmal zu einem Patt mit ihm komme.

'An intense, courageous novel, equal to the best of Virginia Woolf and Samuel Beckett' The New York Times Part detective novel, part love story, part psychoanalytic case study, Malina is a staggering portrait of a writer trying to tell her own story in a world dominated by men. 'I was subordinate to him from the beginning, and I must have known early on that he was destined to be my doom' A woman in postwar Vienna walks a tightrope between the two men in her life. There is her lover Ivan, beautiful and unavailable, who obsesses her. And there is Malina, the civil servant with whom she shares an apartment: reserved, fastidious, exacting, chillingly calm. As the balance of power between them starts to shift, she feels her fragile identity unravelling, gradually revealing the dark, bruised heart of her past.

Brianna Hawkins

Vladimir

обичам ингеборг бахман. това е.

roman

Irem

Ingeborg Bachmann’ın kitabın içinde de geçen ve üç kitaplık bir seri olmasını planladığı “ Ölüm Türleri” nin üvertür kısmı. İlk bakışta yüzeysel bir aşk üçgeninin başlangıcı ve sonu gibi görünüyor. Ancak aslında hikaye, anlatıcının iç dünyasında dönüyor ve odak noktası kendini bulmaya çalışan kadın benliğinin algısı ve bastırılması. 

Roman üç bölümden oluşuyor ve tıpkı oyunlardaki gibi bir karakter tanıtımıyla başlıyor. Birinci bölüm “Ivan’la Mutluluk” çoğu kişinin Max Frisch olarak tanımladığı; çaresiz aşık anlatıcının bu özlemini yansıtıcı olarak gördüğü ve kadın benliğini yükselten Ivan ile ilişkisinin anlattığı bir bölüm. Ancak aralarındaki ilişki fiziksel temastan ziyade diyaloglar üzerinden yürüyen ve ortak bir aşinalığa dayanan, içsel boşluğunu ise koruyan belirsiz bir ilişki. 

İkinci bölüm olan “Üçüncü Adam” ise okurken hem anlatı hem de konu açısından en zorlayıcı kısımlardan. Aynı zamanda, bir aşk üçgeni hikayesi altına gömülü olan kadın benliğinin maruz kaldığı şiddetin, baskının ve faşizmin yüzeye çıkarıldığı bölüm. “Faşizm, atılan ilk bombalarla başlamaz, her gazetede üzerine bir şeyler yazılabilecek olan terörle de başlamaz. Faşizm, insanlar arasındaki ilişkilerde başlar, iki insan arasındaki ilişkide başlar… ve ben anlatmak istedim ki, savaş ve barış yoktur. Hep savaş vardır.” 

 Anlatıcıyı, benliğini bastırmak ve parçalamakla tehdit eden karakter ve kızına tecavüz eden, parçalayan, gaz odalarında boğan kafkaesk baba figürü aslında toplumda erkek egemenliğinin de temsili olarak görülüyor. “Toplum görülebilecek en kanlı arenadır.” Anlatıcı özelinden genele yayılan alt metinde toplumsal kırılmayı, asla eşit statüde tutulamayan kadın ve erkek benliği arasındaki kaotik ilişkiyi; kadının toplum içinde yaşadığı yabancılaşma, kimlik kaybı ve yıkımı, erkek egemenliği karşısında varlığını sürdüremenin imkansızlığını ve belirlenen rol modeller ile dayatılan yıkıcı şiddetini gösteriyor. 

Otobiyografik öğeler taşıyan kitabın geleneksel bir olay örgüsü de bulunmuyor. Rüya parçaları, eskizler, diyaloglar ve bilinç akışı arasında gidip gelen, kurgusal gerçek ile hayal gücü arasındaki sınırın sık sık bulanıklaştığı, karmaşık bir tarzı var. Bu da okumayı ayrıca zorlaştıran unsurlardan birisi. Sosyal çevre içindeki gizli şiddet, nasyonel sosyalizm ve ataerkil toplum içindeki cinsiyet ayrımcılığı ve kadın benliği üzerine baş yapıt niteliğindeki bir kitap. Ancak herkese tavsiye edebileceğim ve “mutlaka okunmalı” şeklinde tanımlayabileceğim bir roman değil. Özellikle de Ingeborg Bachmann’ın hayatına ve dönemine dair bilginiz olması kitabın tamamlanabilmesi için etkili. Benim yazarla tanışmam öyküleri ile olmuştu. Çok da sevmiştim ama Malina zorlayıcı bir metin oldu. Her ne kadar benim gibi gidip beş aya yaymayacak olsanız da öyle kısa bir sürede bitirilebilecek ve çözümlenebilecek bir kitap değil. “Ivan’da yaşadım, Malina’da ölüyorum” “Cinayetti.” Sonuyla büyüleyici olsa da ilerleyen yıllarda bir kez daha okumayı göze alamayacağım kitaplardan.

Eylül Görmüş

Malina çok zor bir kitap, ben de kendisini çok zor bir zamanda okudum. Savaştan ötürü odaklanmakta güçlük çekerek, kendime zamanlar çalmaya çalışarak. Bir yandan da içine savaşın bu kadar sindiği bir kitabı okumak için daha doğru bir zaman da olamazdı belki, kim bilir. “Mutlak aşkın romanı” mı bu kitap hakikaten? Bir cinayet romanı mı? Ya da hatta bir toplu katliamın romanı mı? Nasıl tarif etmeli Malina’yı bilmiyorum, sanırım arka kapaktaki “yaşadığımız çağa ilişkin ağrılı bir öngörü” olabilecek en doğru tanım gibi. Aslına bakarsanız Malina kim, onu da hala bilmiyorum. Bunca belirsizliğe rağmen olağanüstü bir haz duyarak okudum bu kitabı ama, onu biliyorum. Çok tekinsiz, çok depresif ve fakat müthiş şekilde iyi yazılmış bir kitap bu. Kadın anlatıcımızın gerçeklikle ilişkisi koptukça biz de patriarka – faşizm ekseninde çok acayip bağıntılara varıyoruz. Bu ikisinin ne kadar beraber çalıştıklarını, nasıl günlük gerçekliğimizin doğal parçaları haline geldiklerini, durmadan işleyen ve biz kadınları biçimlendirmeye çalışan mekanizmalar olduklarını çok sarsıcı şekilde anlatıyor Bachmann. İyi ki yazılmış bu kitap. Hayatımın çeşitli dönemlerinde kendisine geri döneceğimi ve her dönüşümde kendisinden başka şeyler işiteceğimi biliyorum. “Dil, ceza demektir. Her şey dile geçmek zorundadır ve her şey, suçuna ve bu suçun kapsamına göre, yine dil içerisinde yitip gitmek zorundadır.”

Malina

Reviews

Highlights