Hazlar ve Günler

Çok seviyorum Proust seni ya. Ruhumun her yerini okşadın geçtin yine, teşekkür ederim. Kelimelerindeki zarafete, sihre, yumuşaklığa, özene bayılıyorum. “Hazlar ve Günler”in bazı bölümlerini “Kayıp Zamanın İzinde”den bile daha çok sevdim diyebilirim. Bir daha, bir daha okumak, her okuduğumda başka bir yerini yakalamak, başka bir yerimden yakalanmak istiyorum. Bu da işte böyle tenime dokunan dingin bir su gibi bir kitaptı. “Daha az üzüldüğü için üzüldü, sonra bu üzüntü de geçti. Sonra bütün üzüntüler geçti gitti, hepsi; hazları göndermeye gerek yoktu, onlar zaten uzun zaman önce, başlarını çevirip bakmadan, ellerinde çiçekli dallarıyla, kanatlı topuklarıyla kaçıp gitmişlerdi; kendileri için yeterince genç olmayan o evden kaçmışlardı.”