Orhan Pamuk

Een jongeman uit de betere kringen in Istanbul wordt verliefd op een arm familielid.

roman

Masumiyet müzesi

Serap

 Bazan Zaman'ı bütünüyle unutur, "şimdi"nin içine yumuşacık bir yatağa yatar gibi yayılırdım. 

Oraya asıl geliş nedenim olan Füsun ile aynı mekânda bulunma isteğime en saf biçimiyle dokunduğu için, "oturmak" kelimesi çok yerindeydi. Halkı küçümsemeyi iş edinmiş bazı aydınlar gibi, Türkiye de her gece "birlikte oturan" milyonlarca kişinin bu kelimelerle aslında hiçbir şey yapmadıklarını ortaya koyduklarını asla düşünmez, tam tersi, birbirlerine sevgiyle, dostlukla, hatta tam ne olduklarnı bilmedikleri, daha derin içgüdülerle bağlı insanlar arasında "birlikte oturmanın" bir ihtiyaç olduğunu geçirirdim aklımdan.

Hayatın, insanlığın çoğunluğu için, içtenlikle yaşanması gereken bir mutluluk değil, baskılar ve cezalarla ve inanılması gereken yalanlarla yapılmış dar bir alanda, sürekli bir rol yapma hali olduğunu, ilk bu sıralarda sezmeye başlamış olmalıyım.

Keyifle okunabilecek, film gibi bir kitap. İstanbul severler için romanın geçtiği semtlerde dolaşmak hoş olsa gerek. Türk toplumuna dair de sevimli detaylar, batılı olan şeylere yaklaşım güzel yakalanmış, insanımız hor görülmeden anlatılmış. Geniş zamanın hikayesi kullanımı bana fazla geldi, zaman zaman durum tasvirinden olayı anlatmaya geçmesi için sabırsızlandım. Aşk hikayesi etkileyici olsa da kitabın kahramanı Kemal için söylenecek çok da iyi bir şeyim yok.

 Kemal'in Füsun'a akraba olmasını ya da kendisi 30 yaşında bir adamken onun sadece 18 yaşında olmasını umursamayıp yan gözle bakarak başlayıp, defaatle yalan söyleyerek, zor durumda bırakarak kendinden uzaklaştırdığı yetmiyor, sonrasında önce yuva kurarak hayatını düzene sokma çalışmasını baltalayıp sonra da oyunculuk yapma hayallerini paramparça ediyor. 8 sene boyunca yüzsüzce, yaptıklarını bilen tatlı ailenin içerisinde verdiği rahatsızlığı önce verip sonra çaldığı hediyelerle kapatmayı deniyor. Tek amacı topladığı eşyalar gibi Füsun'a da sahip olup elinde tutmak gibi... Tüm bunları yapmaya başlarken başka bir kadını (Sibel) daha zor durumda bırakıp, yalan söyleyip aldatmış olması da cabası... Arkadaşlarına, ailesine, özellikle annesine de pek farklı davrandığı söylenemez. Kısacası, kitap okunabilir ama okuduğunuz karakterden tiksinme ihtimaliniz yüksek, çünkü bence Masumiyet Müzesi Füsun'dan çalınan, elinden alınan, yaşayamadığı masumiyetin müzesi.

Keyifle okunabilecek, film gibi bir kitap. İstanbul severler için romanın geçtiği semtlerde dolaşmak hoş olsa gerek. Türk toplumuna dair de sevimli detaylar, batılı olan şeylere yaklaşım güzel yakalanmış, insanımız hor görülmeden anlatılmış. Geniş zamanın hikayesi kullanımı bana fazla geldi, zaman zaman durum tasvirinden olayı anlatmaya geçmesi için sabırsızlandım. Aşk hikayesi etkileyici olsa da kitabın kahramanı Kemal için söylenecek çok da iyi bir şeyim yok.
!<burdan sonrası spoiler içerir>
 Kemal'in Füsun'a akraba olmasını ya da kendisi 30 yaşında bir adamken onun sadece 18 yaşında olmasını umursamayıp yan gözle bakarak başlayıp, defaatle yalan söyleyerek, zor durumda bırakarak kendinden uzaklaştırdığı yetmiyor, sonrasında önce yuva kurarak hayatını düzene sokma çalışmasını baltalayıp sonra da oyunculuk yapma hayallerini paramparça ediyor. 8 sene boyunca yüzsüzce, yaptıklarını bilen tatlı ailenin içerisinde verdiği rahatsızlığı önce verip sonra çaldığı hediyelerle kapatmayı deniyor. Tek amacı topladığı eşyalar gibi Füsun'a da sahip olup elinde tutmak gibi... Tüm bunları yapmaya başlarken başka bir kadını (Sibel) daha zor durumda bırakıp, yalan söyleyip aldatmış olması da cabası... Arkadaşlarına, ailesine, özellikle annesine de pek farklı davrandığı söylenemez. Kısacası, kitap okunabilir ama okuduğunuz karakterden tiksinme ihtimaliniz yüksek, çünkü bence Masumiyet Müzesi Füsun'dan çalınan, elinden alınan, yaşayamadığı masumiyetin müzesi.

pamuk'un dili okuduğum kitapları içerisinde yalnızca kara kitap'ta yeniden okumayı istememe sebep olacak düzeyde bir tat bıraktı damağımda, burda ise yalnızca olay örgüsünü takip ettim. kemal'i çektiği acılara rağmen hiç hoş göremedim. füsun'ün ölümü ise aynı yalnızız'da meral'in sonunda olduğu gibi haksızlığa uğramışım gibi hissettirdi. 

feyza özdemir

Kitaba başlarken bu kadar ters köşe olacağımı düşünmemiştim. Şaşırtmayan tek tarafı sinir olduğum karakterlerin ilk sayfadan son sayfaya kadar aynı hissi yaşatması oldu. 

İlk 200 sayfada kitabı yarım bırakmakla bırakmamak arasında gittim geldim. Kitabın o bölümünü atlatmam yaklaşık 15 gün sürdü zaten. Konu, anlatım, kurgu zengin, şımarık gençlerin Allah başka dert vermesin modundaki dertleri. Bir de niye okuduğuma anlam veremediğim çok fazla ayrıntı vardı.

200’ü geçince karakter nefretim değişmese de anlatıma, ayrıntılara dair fikrim değişti. Konu yine zengin şımarık çocuğun istediğini alamaması karşısında girdiği takıntılı ruh hali ama ayrıntılara İstanbul’un konunun geçtiği dönemdeki sosyal, kültürel, siyasi yapısı, ülke gündemi eklendi. Bunun kör göze parmak şeklinde anlatılmaması kitapla ilgili beni en etkileyen kısım olabilir. Şehrin aşırı ayrıntılı anlatımının gerçekten ana karakterin yanındaymış hissi uyandırması da aynı şekilde. Son bölümdeki anlatıcı değişikliği olmasa kitapla ilgili tüm olumsuz düşüncelerimi unutabilirdim ama olmadı.

Zeliha Kaya Fidancı

Kitaba başlarken bu kadar ters köşe olacağımı düşünmemiştim. Şaşırtmayan tek tarafı sinir olduğum karakterlerin ilk sayfadan son sayfaya kadar aynı hissi yaşatması oldu. 

İlk 200 sayfada kitabı yarım bırakmakla bırakmamak arasında gittim geldim. Kitabın o bölümünü atlatmam yaklaşık 15 gün sürdü zaten. Konu, anlatım, kurgu zengin, şımarık gençlerin Allah başka dert vermesin modundaki dertleri. Bir de niye okuduğuma anlam veremediğim çok fazla ayrıntı vardı.

200’ü geçince karakter nefretim değişmese de anlatıma, ayrıntılara dair fikrim değişti. Konu yine zengin şımarık çocuğun istediğini alamaması karşısında girdiği takıntılı ruh hali ama ayrıntılara İstanbul’un konunun geçtiği dönemdeki sosyal, kültürel, siyasi yapısı, ülke gündemi eklendi. Bunun kör göze parmak şeklinde anlatılmaması kitapla ilgili beni en etkileyen kısım olabilir. Şehrin aşırı ayrıntılı anlatımının gerçekten ana karakterin yanındaymış hissi uyandırması da aynı şekilde. Son bölümdeki anlatıcı değişikliği olmasa kitapla ilgili tüm olumsuz düşüncelerimi unutabilirdim ama olmadı.

Irem

Masumiyet Müzesi, şimdiye kadar Orhan Pamuk’tan okuduğum kitapların arasında en sevdiğim oldu. Kendisi zaten bir atmosfer yaratmak ve okurunu bu atmosferin içine çekmek konusunda çok başarılı. Kitabı okurken, Kemal’in peşinde 1970’lerden başlayarak İstanbul’unu adım adım geziyor, zamanda ilerliyor ve adeta bütün dönemi yaşıyorsunuz. Sanırım ayrıldığım günün üzerinden geçen 14 ayın ardından, ilk defa bu kitabı okurken İstanbul’u özledim. o Kadar güçlü bir anlatımı var. Kitabın diğer bir güzelliği ise, gayet kişisel bir aşk -ya da bana göre takıntı- hikayesini ana merkeze alsa da yaklaşık 30 yıllık bir süreçte, Türkiye’nin hem siyasi, hem de sosyo-kültürel toplum dinamikleri açısından yaşadığı değişimleri, hikayenin akışını bozmadan, gündelik hayatın akışında aktarması. Hafıza ve zaman kavramlarını hem kolektif hem de kişisel düzeyde çok etkileyici bir şekilde ele alıyor. Kişisel düzeyde Kemal’in yaşadığı buhranlar, ülkenin geçirdiği keskin kırılımlarla birlikte ilerlerken hikayede ayrışma ya da göze batma yaşanmıyor. Aslında bu açıdan da kötü zamanlarda elinizin gitmemesi gereken kitaplardan, zira karamsar ruh hali, anlatının bütün gerçekliğiyle insanı ele geçiriyor.

Ancak bütün bu iyi yanlarının arasında beni çok rahatsız eden bir şey; “aşkı elle tutulur bir şey olarak önümüze koyuyor.” diye tanımlanan bir kitapta kadın karakterlerin hiçbir derinliğinin olmaması. Saplantılı bir tutkuyla sevilen, uğruna yıllar verilip müze kurulan, ruhunun güzelliğine ömür harcanan Füsun’un o güzel ruhunu -Kemal’in vurguları dışında- okuyucu asla göremiyor. Tabii Orhan Pamuk’un anlatmak istediği, bir aşk romanından ziyade doğuyla batı arasında bocalayan, kendisi için ideal görülen bir evlilik öncesi depresyona sürüklenen, “masumiyet” kavramını doğu düzeyinde algılayan lakin bununla yüzleşemeyen bir adamın sıkışmışlığı, içe dönüşü ve bütün bunların sonunda düştüğü saplantı da olabilir. Bu durumda kadın karakterlerin yalnızca ismen ve bir görev gibi var olmaları da ayrı bir anlam kazanıyor. Hikayenin en başındaki gayet detaylı anlatılan arkadaş ilişkileri, iş dünyası ve gündelik hayatın, kitap ilerledikçe git gide silikleşip yalnızca füsuna dair detaylara odaklandığı göz önüne alınırsa bu daha da mantıklı geliyor insana.

Orhan Pamuk yıldızımın pek barışmadığı o yüzden de çok fazla kitabını okumadığımdan, üzerine ne söylesem eksik ya da hatalı olma ihtimali yüksek olan yazarlardan. Ancak kendimden yola çıkarak söyleyebileceğim yazar ile anlaşamasanız dahi severek okuyacağınız bir kitap. Çünkü müze üzerine inşa edilen bir kitap fikriyle gerekse saplantıyı anlatma şekliyle ve okuruna geçirdiği gerçekçiliğiyle çok etkileyici. Kimi tekrarlar ve ayrıntılar kitabı sıkıcı yapıyor gibi görünse de bence boğulan ruhu, yaşanan takıntı halini çok daha iyi yansıtan ve Kemal’in yanında oturup, sanki onunla aynı yorgun havayı soluyor gibi hissetmenize sebep olan detaylar. Eğer okumasaydım, Türk edebiyatına dair önemli bir noktam eksik kalırdı o yüzden iyi ki okudum dediğim kitaplardan birisi oldu.

Sine

diyecek bir şey bulamadım. beş dakikadır bakıyorum ekrana. çok, çok güzel. the washington post'un şu dediğine katılarak: "pamuk bu kitapla aşkı elle tutulur bir şey olarak önümüze koyuyor", ve orhan pamuk kitaplarının hayatımdaki tesadüfi (ya da değil?) doğru zamanlamasına şaşırarak bitireyim. ha bir de, bana istanbul'u sevdiriyor orhan pamuk kitapları.

Masumiyet müzesi roman

Reviews

Highlights