"Yetişkinler, yolları takip eder. Çocuklar keşfe çıkar." Neil Gaiman ve onun yazı tarzını o kadar özlemişim ki, okumaya kıyamadığım bu kitabı sonunda bugün okudum. Yine harika masalsı bir anlatım vardı, okurken şömine karşısında sıcak ballı süt içiyormuşum hissi verdi bu kitap bana (daha önce hiç şömine karşısında durmadım ama güzel bir şey olsa gerek). Bir de kitabı okurken kendimi tekrar ortaokuldaymışım gibi hissettim, öyle tanıdık ve nostaljik bir his. Çok uzun zaman olmuş bu şekilde fantastik bir şey okumayalı. Yani fantastik kitap okudum tabii ama bu hissi vermiyorlardı işte o ballı süt hissini. Neyse bu yorum çok saçma olmaya başladı, yine kitaptan bahsetmek yerine bana nasıl hissettirdiği hakkında konuşmaya başladım, buraya kadar okuyan herkesin vaktini çaldığım için özür dilerim,,,,,, Artık Neil Gaiman'dan (Sandmanleri saymazsak) okumadığım sadece 2 kitap kaldı ziyadesiyle üzgünüm...