Ödön von Horváth

Tanrısız gençlik

Irem

“Canilerle ve çılgınlarla muhatap olan kişi, canice ve çıl­gınca davranmak zorundadır, aksi halde yok olup gider. Geriye kemikleri bile kalmaz. Bu kişi yuvasını bayraklandırmak zorundadır, her ne kadar artık bir yuvası yoksa da. Artık kişilik değil, yalnızca itaat var sayılıyorsa hakikat gider ve yalan gelir. Bütün günahların anası olan yalan.”

1930’ların ortalarında, Nazi rejiminin yapılanma sürecinde yaşayan ve çevresinde, özellikle de sınıfındaki öğrencilerde kök salan nasyonalist düşüncelerle mücadele eden bir öğretmenin hikayesi. Yazar, savaşa ve üstün ırka inanan -tapan- gençlerin boş gözlerini, empati eksikliklerini, içlerindeki yıkım ve şiddet arzularını çok iyi anlatıyor. Bir yandan da iç monologlarında; vicdan, kimlik kaybı, suçluluk duygusu, insanlık onuru, tanrı ve gerçeğin önceliği ile hesaplaşıyor. Anlatmak istediği bunca derdi de, okul kampında bir öğrencinin ölümü üzerine görülen soruşturma ve dava sürecine kaynaştırdığı için oldukça akıcı bir okuma sağlıyor. 

“Celladı unutuyorsunuz, öğretmenim, katilden af dile­yen celladı. Bir suçun başka bir suçla silindiği gizem dolu o anda, cellat ile katil tek bir varlıkta bütünleşir, katil adeta celladının içinde yeniden doğar, beni anlıyor musunuz, sev­gili öğretmenim?”

Tanrısız gençlik

Reviews