Rachel Cusk

Een schrijfster tekent de verhalen op van de mensen die ze ontmoet als ze een zomercursus in Athene geeft.

roman

Çerçeve

Sine

son birkaç gündür, gün içinde elime kitap alıp sakince oturacak vakit bulamadığımdan bir miktar elimde süründü çerçeve. evet, biraz sakinlik isteyen bir kitap; bu incecik haliyle vırt diye okurum sanıyorsunuz ama kafanızı hayli meşgul ediyor yazar. üstelik kendinden, ya da anlatıcının bakış açısından anlatmadığı halde. anlatıcının tanıştığı, ya da çok önceden tanıyıp buluştuğu karakterleri konuşturuyor anlatıcıyla. ikna olmadığı yerde de müdahale ediyor tabi. hiç okumadığım, benzeri hiç olmayan bir kitaptı, acayip bir keyif aldım okurken. beynimde sadece ayfer tunç’un harekete geçirebildiği kısımları çalıştırdı desem biraz açıklayabilmiş olurum sanırım nasıl bir okuma deneyimi yaşadığımı. normalde serilerin arasına birkaç ay ila bir yıl arasında bir süre koymayı severim. bunda sanırım çok uzun bekleyemeden geçiş’e geçeceğim, doyamadım zira. tanıştığımıza çok çok çok meşhur oldum sayın cusk.

Seda Zorlu 

Sanırım ilk defa bir kitapta satırların altını çizdim. Yazar beni fazlasıyla etkiledi ve bu alıntıyı asla unutmayacağım "ev dediğin, gitmek zorunda kaldığında seni içeri almak zorunda oldukları yerdir."

Irem

“Barış savaşa döndüğünde, sevgi nefrete dönüştüğünde, dünyaya bir şeyler gelir: saf, katışıksız ölümün gücü. Bizi ölümsüz kıldığı düşünülen sevgiyse eğer, nefret bunun tam tersidir. Ve insanda hayret uyandıra, nefretin ne kadar çok ayrıntı derlediğidir; öyle ki, dokunmadığı bir şey kalmaz.”

Çok farklı bir kitap. Belirgin bir olay çizgisi izlemiyor; Atina’da bir kaç günlüğüne yaratıcı yazarlık dersi vermeye giderken, uçakta yanında oturan bir adamla olan sohbetiyle açılıyor kitap. Komşusu Faye’e hayatını anlatıyor, ekliyor, çıkarıyor; kendince güzelleştiriyor/haklılaştırıyor. Atina günlerinde temas ettiği, tanıdığı, konuştuğu herkesle ilişki-iletişim, gerçeklik, değişim ve dönüşümler üzerine sohbetler akıp geçiyor. Rachel Cusk’ın öyle bir yazım ve anlatımı var ki; önünüze sunduğu açıklamalara kendi iç döküşünüz gibi bağlanıyorsunuz. Her bir satırın altını çizme isteği uyandırıyor insanda. Öyle oturayım bir kaç saatte okuyayım kitaplarından değil ama okuru öylesine sarıyor ki kendisine karşı heyecanınızı hiç kaybetmiyorsunuz. Hayran kaldım kendisine. Okuyunuz, pişman olmazsınız.

“..ev dediğin, gitmek zorunda kaldığında seni içeri almak zorunda oldukları yerdir.” .

Eylül Görmüş

Aradığımı bulamadım. Tesadüf, dün Instagram’da ‘kadinlarneyazmis’ Cusk’ın üçlemesinin ikinci kitabı olan “Geçiş”i paylaşmış ve “bu üçlemeden emin olamıyorum. Ya çok orijinal bir şey ya da ölümüne sıkıcı, hâlâ karar veremedim” diye yazmıştı. İlk kitabı bitirdim, benzer bir duygu taşıyorum. Sanki hafif bir Javier Marias ya da Julian Barnes tadı alacağım gibi geldi en başta, heyecanlandırdı ancak devamı pek yavan gitti. Bana kalırsa bu kitapta eksik bir şeyler var; ilki mizah. Elbette ki mizah şart değil ama bu kitabın donukluğunu biraz alırmış gibi hissediyorum. İkincisi de anlatıcının olayların fazla dışında oluşuydu sanırım. 150 sayfa boyunca ağzından cümleler okuduğumuz anlatıcıya dair bende oluşan fikir çok bulanık, çok silik. Sadece gözlemliyor ve aktarıyor, kendisine dair daha net bir fikir edinebilmek isterdim. Bunun yazarın bilinçli tercihi olduğunun ve aslında cesur bir deneme yaptığının farkındayım ancak bu yöntemin -en azından bu kitapta- iyi çalıştığını düşünmüyorum. Özetle, içinde ilişkilere dair bazı zihin açıcı tespitler barındırmakla beraber, donukluğundan ötürü bir türlü içine giremediğim bir kitap oldu kendisi. Yine de diğer 2 kitabı okuyacağım.

Çerçeve roman

Reviews