Rachel Cusk

Övgü

Sine

hayatımda okuduğum en güzel şeylerden biri bu seri sanırım. ve bu üçüncü kitapla bittiği için de inanılmaz kalbim kırık. yazarın sadece bir "yansıtıcı" olarak, sanki bir prizma gibi rol aldığı bu anlatım tarzına hayranlığım bu romanda giderek arttı ve galiba bağımlısı oldum, umarım rachel hanım bu tarzda romanlarına devam eder ya da hakkını verebilecek birisi bu üslubu çalsın, ona bile razıyım.

bir de ilk kitapta atina'daki konuk yazarlığı üzerine kurulu hikayenin, ikinci kitapta evinin tadilatı çevresinde kurulmasıyla biraz daha kapanmış gibi hissetmiştim. burada yine bir edebiyat festivali çevresinde anlatılınca yine o ferahlık geldi, hikaye çeşitliliği arttı, anlatıcının yansıttığı karakterler birbirinden ayrışmaya başladı -ki bu da aslında yazarın bir başarısıdır; farklı coğrafyalardan toplanmış insanların, "işte şu" diyeceğimiz somut bir şeyi ortaya koymadan kitap boyunca birbirinden farklılığını "hissettirmek" müthiş bir başarıdır hatta. bir de ufak ufak brexit'e değinmeler ve birden çok karakterin kadın konusunda, hem özel hayatta, hem edebiyat dünyasında kadın olmak konusunda anlattığı şeyler müthiş bir doygunluk hissi verdi bana. yani bu kadar karakteri peş peşe konuşturup kendi bir yorum katmadan bu kadar ayrı ayrı yaratabilmiş olmak bana inanılmaz geliyor gerçekten. 

bu üçlemeden aklımda yer eden birkaç karakter oldu. keşke bazılarını seçip romanını yazsa rachel cusk. doyamadım hikayelerine.

Irem

“Bazen bir şeyin kenarından aşağı düşmek üzereymişim ve beni yakalayacak kimse olmayacakmış gibi geliyor. O kadar yalnız hissediyorum ki kendimi, dedi, öte yandan da kendime ait bir alanım yok. İnsanlar sanki ben orada değilmişim gibi hareket ediyorlar. Her türlü şeyi yapıyor olabilirim, dedi. Bileklerimi kesiyor olabilirim ve bundan ne haberleri olur ne de aldırırlar. Bana bir şeyler soruyorlar, dedi, ama bunları birleştiremiyorlar. Bunları, onlara daha önce zaten söylediğim şeylerle ilişkilendiremiyorlar. Böyle ayrı ayrı anlamsız olgular var sadece.
Hikayeni herkese anlatamazsın, dedim. Belki yalnızca tek bir kişiye anlatabilirsin.”

Çerçeve üçlemesini, son kitap Övgü ile tamamladım. İlk iki kitapta, ilişkiler, çocuk vb konularda ilerlemişti. Bu sefer ise edebiyat ve yayıncılık dünyasında kadın olmak, dünyada kadın olmak konularına yoğunlaşıp açılarak; boşanma sonrası hayatlar, eski eşlerle ve çocuklarla yaşanan sorunlardan değişimlere, toplum içinde farklı olmaktan yalnızlığa çok geniş bir alanda içini döküyor. Hatta bir noktada Brexit sürecine de dokunuyor. Ana karakter Faye yine ana merkez olmaktan ziyade yansıtıcı rolünde. Avrupa’da-muhtemelen Portekiz- bir edebiyat festivalinde; yemek kuyruğunda, röportaj öncesinde, bir bekleme noktasında ya da uçakta yan koltuğundan dinlediği hikayeleri, monologları aktarıyor. Özellikle de bankta otururken gazeteci ile yaptığı konuşma bölümü en sevdiğim kısımlardan biriydi. Seri mükemmel bir kitapla sonlandı, benim için üçünü birbirinden ayırmak çok zor olsa da altını en çok çizdiğim, işaret koyduğum kitap bu oldu. Bütün seri zaman zaman tekrar sayfalarını açıp okuyup, üzerine düşüneceğim kitaplar arasınsa yerlerini aldılar. 

“Belki de, dedi, artık kaçma vakti geçtiğinde anlıyoruz zaten hep özgür olduğumuzu.”

Övgü

Reviews