Beyaz Köpek

Beyaz Köpek bitti. Nasıl haz aldım okurken, anlatması zor. Bazı kitaplar edebiyatı niye bunca sevdiğimi iliklerime dek hissettiriyor, bu da onlardan oldu. Önce şunu söyleyeyim, bu herif, Romain Gary yani, düpedüz manyak. Ama nasıl tatlı bir manyak, nasıl çok seviyorum. (Jean Seberg gibi Fuentes ve Gary arasında bir tercih yapmak zorunda olmadığım için mutluyum çünkü biliyorum ki mümkünü yok seçemem; ikisi de benim olsun işte ya.) Neyse, kitaba döneyim, sadece siyahlara saldırmak için eğitilmiş bir köpeğin öyküsü üzerinden bir sürü sorgulamaya girişiyor Gary. Irk ve ırkçılık, kültür, medeniyet, devrim, sosyal adalet, ezberlerimiz, vicdan… Hep etrafında dolaştığı, sevdiği konular yani. Bu bir roman değil, hayatının bir dönemine (1968-69) otobiyografik bir bakış. Seberg’le ilişkisine dair de çok fazla ipucu var kitapta. Romain Gary’nin en sevdiğim kitabı değil belki ama Romain Gary’i en çok sevdiğim kitap oldu - çok ama çok sevdim. Lütfen okuyun, okurken “Black Lives Matter” meselesini de zihninizin bir köşesinde tutun. 50 sene önceye bakınca alamadığımız bir arpa yola şaşıracaksınız. Alıntılamak istediğim çok ama çok fazla yer var, ama yalnızca birini ekleyip susuyorum, çünkü ah o son cümle: “Seberg’le tanıştıktan sonra ondaki saflık bana da bulaştı; kaybedeceğini bile bile kazanmak için bu şart çünkü. O günden beri insanlara hep güvenirim, çünkü inanıp güvenmek insanların seni hayal kırıklığına uğratmasından, ihanetinden, onların alay konusu olmaktan çok daha önemlidir. Kendini kaybetmek, kaybetmekten daha vahim.”