Scott Lynch

Locke Lamoranin Yalanlari

Sine

normalde yıldız verme anlayışım "ne kadar sevdiğime" bağlıdır, ama bu sefer çok net bi puanlama yaptım: bir yıldızı kitabın gereksiz uzunluğundan, bir yıldızı da gereksiz detaylardan kırdım. bu ikisini atsanız rahatlıkla 4.5-5 yıldız verilecek bir kitap olurmuş.

patrick rothfuss'un değerlendirmesinde, kendisinin "yeni scott lynch" olarak anıldığı günlerde kitaba önyargılı davrandığını ancak şu an taptığını okuyabilirsiniz. rüzgarın adı'nı yazan adam taptıysa bu nasıl bir şaheser, kim bilir, şiarıyla okuduğum bu kitap; neil gaiman'ın yokyer'indeki gibi bir hayalkırıklığı yarattı bende. tamam, iyi, ama sen rüzgarın adı gibi bir kitabı yazıp bunlara nasıl taparsın; ne cüretle kendi kitabından iyi olduğunu iddia edersin? ayrıca o serinin de son kitabını yaz seni lanet olası pislik.

konudan kopuyorum. sanırım benim sorunum, fantastik ve benzer türdeki edebiyata kronolojik olarak harry potter - yüzüklerin efendisi - yerdeniz serisiyle adım atmış olmam. dolayısıyla rüzgarın adı gibi sıradışı bi kitap olmadıkça hevesle başlayan okuma sürecim hüsranla sonuçlanıyor. özellikle iyi referanslara dayanarak okumak istiyorum ama belli ki patrick rothfuss da yazdığı kadar güzel değerlendiremiyor. evet yine kendisine laf sokuyorum, ve evet o 3. kitabı yaz artık!

patrick beyle paralel gitmek zorundayım çünkü onun değerlendirmesini okuyup başlamıştım. kendisi bu kitabın girişinin okuru hemen yakaladığını, rüzgarın adı gibi 50 sayfa sürmediğini yazmıştı. yalan. tam tersi. bu kitaba alışmak, okumazken kafanı kemirmeye başlaması rahat 100 sayfa sürüyor. rüzgarın adı içinse bu tahminimce 10 sayfa filandır çünkü elime aldığım anda 200 sayfa filan okumuştum. kitap ve serinin isminin de kendisininkinden iyi olduğunu iddia etmişti. kitap için evet, en azından başa baş gidiyor ama seri? lütfen. "kralkatili güncesi." şunu duyduğum anda bile baştan okumak istiyorum.

kıyası geçip kendi içinde azıcık daha değerlendireyim. başta bahsettiğim detaylarla ilgili en büyük sorun şu: sayfalarca verilen bu detayların %85'ini bir daha hatırlamanıza gerek yok çünkü kitap bunu tekrar kullanmıyor. yine tasvirler çok gereksiz detaylı ve edebi karakterden de yoksun, dolayısıyla okurken o "hayal ürünü" şehri kafanızda canlandırmak gibi keyifli bir şey yerine ızdıraba dönüyor. hatırlamıyorsunuz da. zaten başlarda kitabı yavaş okumamın da sebebi bu, "bu kadar şey kesin lazım olur" diye hatırlamaya, hafızaya atmaya çalışarak okumam. 

bütün bu ızdırabı attığınızda geriye güzel bir hikaye, şahane bir kurgu, sevilesi karakterler kalıyor. kitap hem kendi içinde bitiyor, hem de gerisi için yeterince merak unsuru bırakıyor ki devamını okuyup okumamak da size kalıyor; bence böyle uzun ve detaylı bir kitap için bu da bir artı.

özetle, güzel bir malzemeye bir miktar yazık olmuş efenim.

Locke Lamoranin Yalanlari

Reviews