Ayfer Tunc

Kuru Kiz

cyclamen

Hayatını bir de tersten yaşamak istiyordu

İçinin ağladığı bir kırk yildan sonra içinin güldüğü bir kırk yıl.

İçinin ağladığı bir krk yildan sonra içinin güldüğü bir kırk yıl.

Aylara Oztürkçe adlar aranırken çiftçilerin zamanı düşünülmüş olmalıydı, gelecek hiç gelmeyecekmiş gibi, robotlar çağı hiç yaşanmayacakmış gibi, topraklar ve su- lar zehirlenmeyecekmiş, zaten gaddar insanoğlu daha da gaddarlaşmayacakmış, dünyayı şehirler-metrolar-gökde- lenler sarmayacakmış gibi zamanın toprağa bağı olduğu, zamanı ancak doğanın belirleyebileceği sanilmış olma- lydı. Ama öyle olmamıştı. Zamanı doğa değil hızlı koşan hayat belirliyordu., Hayat bazen zamanı bile geçiyordu, öyle hızlı bir koşmak içindeydi dünya.

 Hayat bu kadar çok nesne gerektirmiyordu aslında. Ama insanlar bir şey almadan duramıyorlardı. Yeni ürün- ler yağıyordu gökten, yeni icatlar, yeni modalar, yeni ihti- yaçlar. Tüketim karşıtı bir blogda insan alışveriş yapan hay- vandır diye bir cümle okumuştu. Öfkeli aynı zamanda esprili bir blogdu, insan sürekli bir şeyler satın alarak ekonomi denen lanet çarkn doğmasına neden hayvan oğlu hayvandır diyordu. olmuş Doğada ekonomi diye bir şey yok.

Sabah uyandığında içinde sonsuz bir ağlayış vardı ama gözyaşları akmıyordu.

 Kendisi de böyle bir hayat istememişti. Ama hayat böyle bir geydi, başına gelen, kuramadı- ğin, yapamadığın. Kimseye nasıl bir hayat istersin diye sorulmuyordu.

 Dersler de çok sikıcıydı, hiçbir derste hayal gücüne yer yoktu. Okula ruh mezbahası dendigini duymuştu, nereden duyduğunu bilmiyordu, iyi biri mi kötü biri mi, nasıl biri olduğuna karar veremediği öğretmeni söylemiş olabilirdi. Birtakım yetkili yetişkinlerin genç ruhlari hadım etmek için var güçleriyle çalıştıkları yerlerdi okullar. 

Yok gibi bakıyordu, başka bir evrenden, uzay boşluğunda bir yerden bakıyor gibi. Gözkapaklarına dokundu, tik diye indirdi. Annesinin çoktan ölmüş olduğunu o zaman anladı

Tanrısına hayatından şikâyet etmezdi. Şikâyet etmenin de dua etmenin de hiçbir şeyi değiştirmediğini çok küçükken öğrenmişti. 

Birine bir iyilik yaptiktan sonra kendini üstün hissetmenin verdiği bu doygunluk olmasa kimsenin kimse- ye iyilik yapacağı yoktu aslında. Merhametin özü kötücüldü, bu yüzden maraz doğuruyordu,

Umutları vardı, evlenmekle ilişkisi olmayan, ne olduğunu tam söyleyemediği, dünyaya ilişkin, dünyayı görmeye, dünyanın tadını tatmaya ilişkin umutlar. Bir temeli yoktu bu umutların, inançtı sadece, bir

mutfak fayanslarındaki çatlaklari ovarken hayatsız bir hayat yaşadığını düşündükleri için acıdikları geliyordu aklına.

Hayatı küçüktü, dardh ama kendi elindeydi. İcli dışlı olunca insanlar hayatını elinden alıyorlardı.

Hoşlanmadığı şey, üstüne düşmeleriydi. Kendisine fazladan ilgi göstermesinler diye varlığını oradan oraya akan, sessiz bir gölge haline getirmişti.  

O zaman aynaya değil başka yere bakmalıydı, mesela dünyanın kendisine.

Hangisi daha şanslıydı karar veremedi. Askı hiç bulamamiş, bulamadığı için ne yitirmiş olduğunu bilmeyen mi? Aşkı bulup doyamadan yitiren mi? 

Yaşanan her şey zamanla soluyordu. Öyle bir soluyordu ki belli belirsiz bir iz bırakıyordu arkasında. Insan bu ize bakıyor ama yaşandığından emin olamıyordu. Hayatın böyle bir özelliği vardı

O da çocuktu, henüz dokuz yaşındaydı ama kendini dünyayı yutmuş gibi hissediyordu. Tanıştikları ilk ölümdü bu, sonra alıştılar. 

Herkesin iyi insanlar olduğu zamanlardı ya da anne- sinin iyi olduğu zamanlar. 

Kuru Kiz

Reviews

Highlights