Emiliano Monge

Bakir Gök

Barış Yarsel

Gereğinden uzun süre okuduğum bir kitap oldu bu. bitsin istemedim. tasvirleriyle kurulan atmosfer, sınırlı diyaloğa rağmen canlı karakterler başarılıydı. ayrıca anlatıcının sıklıkla araya girdiği üslubu çok farklı bir yere taşımış Emiliano Monge. Bazı kitaplar için yazı yazanların kitapları denir, bana göre Bakır Gök onlardan biriydi, uzun süredir karşılaştığım, üslup üzerine en çok düşündüren metinlerden biri oldu.

Roman, karşılaştırıldığı Cormac McCarthy temalarına benzer biçimde, şiddet ve eril toplumun yarattığı daha fazla şiddeti gösteriyor. anlatıcının anlattığı hikayede şiddet kendini daha güçlü biçimde tekrar ettikçe etik sınırları iyice bulanıklaştırıp bir şekilde dahil olmak istediği dünyadaki o acımasızlığın normalleştirilmesindeki başarısı muazzam.

kitabı beğenmek şiddeti yüceltmek değil burada, hikayenin anlatımının başarısının hakkını vermek. bu denli yerel bir hikayede, yerel tarihin, siyasetin bu denli evrensel kodlarla anlatılmasındaki beceri göz ardı edilemez.

Kitap 20.yy Meksikasını bir karakter ve çevresi, karakterin çelişkileri üzerinden özetlerken zaman çizelgesinde düzen izlemeyen sıçramalarla yer yer kafa karıştırıcı oluyor, bunun dahi farkında olan anlatıcı okura dakika dakika bilgi vermekle kalmayıp, satır paragraf bilgilerini veriyor. Öte yandan hikaye kendi lirik, fakat ziyadesiyle çetin yolunu takip ediyor. Bu da yetmiyor, karakterleri bileşik sıfat tamlamalarıyla durmaksızın yeniden adlandırıyor - diğer romanında da bunu yapmış.O romanda ise göçmenler ve insan kaçakçılığını yine üslubu iyice çekiştirerek anlattığını gördüm. yazar ayrıca her yıl Bloomsday'e katılıp James Joyce yad edenler arasındaymış, şaşırtmadı.

Bakir Gök

Reviews