Milan Kundera

Identiteit. - Een crisis in de relatie tussen een vrouw in de overgang en een maatschappelijk mislukte man.

Kimlik

Ahmet Arif

İleride, park boyunca uzayan kaldırımın üzerinde ağaç bir bank vardı; gidip o banka oturdu. Çok yorgundu ve içinden, bacaklarını uzatıp bankın üzerine yatmak geldi. Şöyle düşündü: Bu iş kuşkusuz böyle başlıyor. Günün birinde insan, bacaklarını bir bankın üzerine uzatıyor, sonra gece oluyor ve orada uykuya dalıyor. Günün birinde insan işte böyle yaparak serserilerin safında yer alıyor ve onlardan biri olup çıkıyor.

Jean-Marc, Chantal'ın reklam dünyasında çağrısız bir konuk, bir casus, maske takmış bir düşman, gizli bir terörist gibi olmasından vaktiyle hoşlanmıştı. Ne var ki bir terörist değil, daha çok, politik terminolojiye başvuracak olursa, bir işbirlikçiydi. Nefret edilecek bir iktidarı, kendini onunla özdeşleştirmeksizin kullanan, kendini ondan bütünüyle ayrı tutmakla birlikte onun hesabına çalışan ve günün birinde, kendisini yargılayanların karşısında, savunma olarak, ikiyüzlü olduğunu ileri sürecek olan biri.

…Jean-Marc, Chantal'ın dünya ile kendisi arasındaki tek duygusal bağ olduğunu düşünüyordu. Ona tutuklulardan, kıyıma uğrayanlardan, açlık çekenlerden mi söz ediyorlardı? O insanların mutsuzluklarını kişisel olarak acılarını paylaşarak duyumsamasının tek bir yolu vardı: Chantal'ı onların yerine koymak. Bir yerdeki içsavaşta, kadınların ırzına geçildiğinden mi söz ediyorlardı? Chantal'ı orada tecavüze uğramış olarak görüyordu. Onu, başkalarına karşı ilgisizlikten kurtaran yalnızca Chantal'dı, başkası değil. İçindeki acıma duygusu ancak onun aracılığıyla uyanabiliyordu.

"Öğrenim görmekten vazgeçmek bir başarısızlık değildir; benim vazgeçtiğim, kendi tutkularımdı. Bir anda, tutkusu olmayan bir insan haline gelmiştim. Ve tutkularımı yitirdiğim için de, kendimi bir anda bir kenara atılmış olarak bulmuştum. Ve daha da kötüsü, başka hiçbir yerde olmak istemiyordum. O kadar istemiyordum ki, ne tür olursa olsun, yoksulluğu kendim için tehlike olarak görmüyordum. Tutkuların yoksa, başarılı olma, tanınma açlığı duymuyorsan, uçurumun kenarında oturuyorsun demektir. Ben de oraya yerleştim, hem de büyük bir rahatlık içinde”

Onların sorunu zaman; zamanı geçirmek; zamanın kendiliğinden, tek başına, onların çabasına gerek kalmadan, onları bunu yapmaya zorlamadan, yorgunluktan bitkin düşmüş yürüyüşçülerin içinden geçer gibi, kendi içlerinden akıp gitmesi; halam işte bu yüzden konuşuyor, ağzından çıkan sözler, zamanı gözle görülür biçimde devindiriyor, oysa ağzı kapalı kaldığında zamanın devinimi duruyor, dev cüssesiyle ve ağırlığıyla karanlıkların içinden beliriyor, buysa zavallı halamı korkutuyor ve paniğe kapılarak, telaş içinde, kızının çocuğunun ishali ile başının dertte olduğunu anlatacak birini arıyor.

"Bugün, can sıkıntısının miktarı eskiden olduğundan daha fazla. Eskiden yapılan meslekler hiç olmazsa birçoğu, insanın o mesleğe karşı kişisel bir tutkusu yoksa akla bile getirilmeyen mesleklerdi: topraklarına âşık köylüler; güzel masaların büyülü yaratıcısı dedem; köydeki insanların tümünün ayak ölçülerini ezbere bilen ayakkabıcılar; ormancılar, bahçıvanlar; o dönemlerde askerlerin bile birbirlerini tutkuyla öldürdüklerini düşünüyorum. Yaşamın anlamı, insanlar için 'bir soru işareti' değildi, yaşam onlarla birlikteydi, tüm doğallığıyla, işliklerinde, tarlalarındaydı. Her meslek, kendine özgü düşünce tarzını, kendine özgü varoluş biçimini yaratmıştı. Bir doktor, bir çiftçiden başka bir biçimde düşünüyordu, bir askerin davranışı, bir köy öğretmeninin davranışına benzemiyordu. Oysa bugün, hepimiz birbirimizin benzeriyiz; işimize karşı gösterdiğimiz ortak ilgisizlik bizi birbirimize bağlıyor. Bu ilgisizlik bir tutku haline geldi. Çağımızın tek büyük, kolektif tutkusu.”

“…böylelikle de her birimiz, birbirine karışan ve bizi tek bir salgı toplumu, ıslak ve birleşmiş tek bir insanlık haline getiren bir salgı denizine batarız.”

Kimlik

Reviews

Highlights