Fernando Pessoa

The book of disquiet

Huzursuzlugun Kitabi

Serap

Birine güzel tavsiyelerde bulunmak, Tanrı’nın başkalarına bahşettiği hata yapma yeteneğine bir tecavüzdür. Zaten başkalarının yaptığı şeylerin, onları bizim de aynı anda yapamamamız gibi iyi bir tarafı olmalı. Kabul edilebilir en üst sınır, bizim biz olduğumuzu, Başkasılar’ la kesinlikle uyuşamadığımızı zihnimize kazıyalım diye, söylenenin tam tersini yapmak üzere görüş almaktır

Dostlar mı? Bir tane bile yok. Olsa olsa, aramızda bir yakınlık olduğunu sanan tanıdıklar; trenin altında kalsam, cenaze günü de yağmur bastırsa üzülürler belki. 

Ve Ölüm, iyi günler görmeye muktedir bir ruhla doğmamış bir insanın, güzel günler umut etmesinin ne kadar boş olduğunu anlattı bana. Düşün bizi avutamayacağını gösterdi, çünkü uyandığımız vakit hayat, derdimize dert katarmış. Uyku dinlendiremezmiş bizi meğer, nesnelerin karaltılarıyla, yaptıklarımızın kalıntılarıyla, arzularımızın ölü nüveleriyle, işte böyle hayaletlerle doluymuş, hayat denen kazanın enkazıymış bunlar.

İnancım olsa farklı bir insan olurdum; ama şu da var ki, deli olsam da farklı olurdum. Sonuç olarak farklı olsaydım farklı olurdum.

şu dünyada maskeli varlıkların olduğunu bilen yoktu. Yanı başımda bir başkasının, nihayetinde ben olan bir başkasının durduğu kimsenin aklının ucundan bile geçmedi. Beni hep kendimle bir sandılar. 

Oldum olası, kayıtsızlıktan başka şey bulamamanın acısını çektim. Feleğin bir öksüzü olarak, bütün öksüzler gibi ben de biri beni sevsin istedim. Ama sevgiye hiç doyamadım ve bu yararsız açlığa o kadar güzel ayak uydurdum ki, bazen doymam şart mı, onu da bilemiyorum.

Doğudan batıya, saçmalayalım hayatı. 

Dostluğa az da olsa yeteneğim vardı, ama hiç dostum olmadı, ya beni hayal kırıklığına uğrattılar ya da dostluk kavramı, düşlerimin bir hatasıydı. 

Koltuğuma güzelce yayılarak, üzerime çöken hayatı unutuyorum. Bugüne dek yaralamış olmasının yarası sayılmazsa, artık yaralamıyor beni. 

Özgürlük, yalnız kalabilmeye denir. İnsanlardan uzaklaşabiliyorsan, onlara hiçbir muhtaçlığın, paraya ihtiyacın, sürüye uyma içgüdün, aşka, şana şöhrete hevesin ya da merakın yoksa özgürsündür, bunların hepsi sadece yalnızlıktan ve sessizlikten beslenir. Yalnız yaşayamıyorsan, doğuştan kölesin demektir

Evet, sıkıntı budur işte: ruhun kendine yalan söyleme yeteneğini yitirmesi, düşüncenin, gerçeğe uzandığı kesin olan, var olmayan merdivenin eksikliğini duyması. 

Var olmayan bir şehrin varoşlarıyım ben, yazılmamış bir kitabın gereksiz yere uzatılmış yorumuyum. Hiç kimseyim, hiç kimse. Ne hissetmeyi bilirim, ne düşünmeyi, ne istemeyi. Yazılacak bir romanın kahramanıyım, beni tamama erdirmeyi başaramamış bir varlığın düşleri arasında, hiç var olmadığım halde bin parçaya ayrılmış, havaya karışmış, salınıyorum.

 Duygularımızı dışa vurduğumuzda, onları gerçekten hissetmekten çok, hissettiğimize kendimizi ikna etmeye çalışıyoruzdur.

Her yeni sonbahar, göreceğimiz son sonbahara biraz daha yakındır,

Saralılara kriz anında inanılmaz bir güç gelir; normal insanlardan pek azı paranoyaklar gibi mantık yürütebilir; çok az demagog (belki de hiçbiri) dinle bozmuş manyaklar kadar büyük kalabalıklar toplayabilir etrafına, üstelik insanlara onlar kadar yüreklilik de aşılayamaz.

Şu anda dünya aptallara, huzursuzlara, yüreksizlere ait. Yaşama ve başarma hakkına sahip olmak için, bir akıl hastanesine kapatılmak için gereken şartları yerine getirmek zorundasınız: düşünememe, ahlaka aykırı davranma ve aşırı coşku

Yaşama tehlikesini göze almaktansa yazmak yeğdir, yaşamak, güneş ve satılık muzlar olduğu sürece, güneş altında muz almaktan ibaret olsa bile. 

Gerçekten ıstırap çekenler böyle sürüler halinde dolaşmaz, gruplar kurmazlar. Acı denen şey, yalnız başına çekilir.

Her şeyi içeren hayata karşı tutumunu ya da hemen her şey demek olan kendi varlığını zaptetmekten, dönüştürmekten aciz olan insanlar, başkalarını ve dış dünyayı değiştirerek kendilerine bir çıkış noktası yaratmaya çalışırlar. Bütün devrimciler, bütün reformcular birer kaçaktır. Kendi kendiyle savaşamayan insan başkalarıyla savaşır

Septimus Severus ise; “Omnia fui, nihil expedit,” demişti: “Her şey idim; hiçbir şeye değmezmiş.”

Ruhumun bugüne dek vermediği neyi verebilir bana Çin? Hem ruhum veremediyse bir şeyi, Çin nasıl versin, günün birinde Çin’i görürsem de ruhumla göreceğime göre

Biz aslında insanları sevmeyiz. Sevdiğimiz, bir insan hakkında oluşturduğumuz fikirdir. Kısacası kendi uydurduğumuz bir kavramı – ve sonuç olarak kendimizi sevmekteyizdir. 

Başarı, başarmaktır, başaracak durumda olmak değil. 

Yaşamak zorunda olmanın dehşeti yataktan benimle birlikte kalktı

With its astounding hardcover reviews Richard Zenith's new complete translation of THE BOOK OF DISQUIET has now taken on a similar iconic status to ULYSSES, THE TRIAL or IN SEARCH OF LOST TIME as one of the greatest but also strangest modernist texts. An assembly of sometimes linked fragments, it is a mesmerising, haunting 'novel' without parallel in any other culture.

The Book of Disquiet

Had I not known anything about Pessoa before reading this book I might've rated this much lower. The book itself might not appeal to some modern tastes. I studied Portuguese in college and Pessoa was one of the characters I go to known during my studies who has always stuck with me. 

The book is much like a fine vintage wine. Gulps are too much and drinking the whole bottle will really be quite a night and disorient you. I ended up pairing this with an audiobook and getting the whole book read. I probably imbibed too much at times of the test. The book has tasting notes of Hermann Hesse. 

This book still hits in so many ways, so many wonderful parts of this book that speak to my soul. Some parts didn't or I wasn't paying close enough attention, or didn't have the context to understand fully. I could have spent all day highlighting parts of the book, but eventually I gave up, because much of the book is so notable. It speaks to so many elements of what it means to be human. 

The book's central focus in my opinion (there could be many) is on the absurdity of life and the beauty of dreams. The book itself focuses on so many themes it's hard to even summarize them, work life, dreams, travel, sex, apathy, prose and poetry, and much more of importance I am simply not remembering. 

A truly unique book. It took a lot of patience certainly, but many worthwhile works. The book itself seems like a window into Pessoa's soul, his heteronym's soul, and yes, even the reader's soul. 

BC Hark

Had I not known anything about Pessoa before reading this book I might've rated this much lower. The book itself might not appeal to some modern tastes. I studied Portuguese in college and Pessoa was one of the characters I go to known during my studies who has always stuck with me. 

The book is much like a fine vintage wine. Gulps are too much and drinking the whole bottle will really be quite a night and disorient you. I ended up pairing this with an audiobook and getting the whole book read. I probably imbibed too much at times of the test. The book has tasting notes of Hermann Hesse. 

This book still hits in so many ways, so many wonderful parts of this book that speak to my soul. Some parts didn't or I wasn't paying close enough attention, or didn't have the context to understand fully. I could have spent all day highlighting parts of the book, but eventually I gave up, because much of the book is so notable. It speaks to so many elements of what it means to be human. 

The book's central focus in my opinion (there could be many) is on the absurdity of life and the beauty of dreams. The book itself focuses on so many themes it's hard to even summarize them, work life, dreams, travel, sex, apathy, prose and poetry, and much more of importance I am simply not remembering. 

A truly unique book. It took a lot of patience certainly, but many worthwhile works. The book itself seems like a window into Pessoa's soul, his heteronym's soul, and yes, even the reader's soul. 

"There is a distinguished mind at work beneath the totally acceptable dullness of clerking. The mind is that of Pessoa. We must be given the chance to learn more about him."—Anthony Burgess, Observer

Seated at his desk in the Lisbon’s Rua dos Douradores, Bernardo Soares, an assistant book-keeper, writes his diary—a self-deprecating reflection on the sheer distance between the loftiness of his feelings and the humdrum reality of his everyday life.

"This is a prize-winning translation of a classic of existential literature—a book acknowledged by the critics as "the most beautiful diary of the century."

Fernando Pessoa grew up in Durban, South Africa, where his stepfather was Portuguese consul. He returned to Lisbon in 1905 and worked as a clerk until his death in 1935.

drafted points from my recommendation to karin:

madina

[will update with final review!]

drafted points from my recommendation to karin:

- i really liked it but i feel like not for the same reasons ppl also do: banyak banget hal yg dijabarkan dalamnya is the exact >opposite< of what I feel in regards to the world, time, & the impermanence of things! [...] it is a bit heavy/depressive in tone though so I wouldn't recommend it kalau sendirinya lagi feeling low karena the perspective in it reinforces that claustrophobic/suffocating feeling

- & u were right on the mark that it is nihilistic - so much so that one of my friends dropped it bc they couldnt stomach just how much it was so LOL!! but i definitely encourage you at least to get a taste of it to see whether you like it or not. sometimes a book is so good because it reveals exactly what you are not

trish

Kitap içerik itibariyle ilgi çekici. Yazar aklından geçenleri, bütün çelişkileriyle birlikte yazmış. Her ne kadar yazar "Portekizce yazmıyorum, ben kendimce yazıyorum" dese de orijinal dilinde okumak kitabı daha iyi anlamaya yardımcı olabilirdi diye düşünüyorum. Zaman zaman tekrarlı zaman zaman da şahsi görüşlerime aykırı olsa da, kendini ince ince gözlemlemek ve bunları kayda geçirmek takdir edilesi. Aslında istediklerinden kendini yoksun bırakarak mutlu olmaya çalışması üzücü. Yalnızlıktan bunalırken insanlardan kaçarak bundan kurtulmaya çalışması örneğin. 

Kitap okunması zor. Dinç bir zihinle okumanız gerekiyor. Çok kez de durup okuduğunuz cümleler üzerine düşünmeniz ve bazen tekrar okumanız. :) 

Virginia Woolf ile aynı dönemde yaşayıp ondan çok farklı cinsiyetçi düşüncelerinin en azından bir kısmını o döneme versem de, özellikle son kısımlardaki kadınlara öğüt verilen kısım sinir bozucuydu. Başka tuhaf gelen bir kısım da zaman zaman kendisini diğerlerinden üstün gören karakter. 

Çeşitli platformlarda Oğuz Atay ile kıyaslanmış olsa da, şahsi görüşüm o kadar da benzemediği yönünde. 

Vaktiniz varsa, doğru/yanlış, mantıklı/saçma demeden fikirler üzerine düşünmek isterseniz ve cinsiyetçilikten tetiklenen birisi değilseniz okunabilir. 

Kitap içerik itibariyle ilgi çekici. Yazar aklından geçenleri, bütün çelişkileriyle birlikte yazmış. Her ne kadar yazar "Portekizce yazmıyorum, ben kendimce yazıyorum" dese de orijinal dilinde okumak kitabı daha iyi anlamaya yardımcı olabilirdi diye düşünüyorum. Zaman zaman tekrarlı zaman zaman da şahsi görüşlerime aykırı olsa da, kendini ince ince gözlemlemek ve bunları kayda geçirmek takdir edilesi. Aslında istediklerinden kendini yoksun bırakarak mutlu olmaya çalışması üzücü. Yalnızlıktan bunalırken insanlardan kaçarak bundan kurtulmaya çalışması örneğin. 
Kitap okunması zor. Dinç bir zihinle okumanız gerekiyor. Çok kez de durup okuduğunuz cümleler üzerine düşünmeniz ve bazen tekrar okumanız. :) 
Virginia Woolf ile aynı dönemde yaşayıp ondan çok farklı cinsiyetçi düşüncelerinin en azından bir kısmını o döneme versem de, özellikle son kısımlardaki kadınlara öğüt verilen kısım sinir bozucuydu. Başka tuhaf gelen bir kısım da zaman zaman kendisini diğerlerinden üstün gören karakter. 
Çeşitli platformlarda Oğuz Atay ile kıyaslanmış olsa da, şahsi görüşüm o kadar da benzemediği yönünde. 
Vaktiniz varsa, doğru/yanlış, mantıklı/saçma demeden fikirler üzerine düşünmek isterseniz ve cinsiyetçilikten tetiklenen birisi değilseniz okunabilir. 

Ren 

The depression in these diary entries is too palpable it feels claustrophobic. Ruminations about life, despite how tedious it might be, feels like a heavy manacle weighing me down. Is exploring the meaning of existentialism always get this disquieting, I wonder? Every musing this (imaginary) man has regarding existential despair carried me like a riptide, made me unable to differentiate the waves of reality and the torrent of my own thoughts. It seems by accepting the notion that life is indeed meaningless, I found the meaning of life instead. Now that this stupendous voyage has ended, I am filled with incomprehensible sorrow.

jess

made this my travel essential book. finished it after a year, in multiple trips and places. now i’m filled with deep inexplicable sadness. not because of its melancholic proses, existential pondering, beautiful musings of life and of human condition, and the everlasting symphony of verging through the gales of life in solitude; of poet’s inner light in making sense of our poignant abyss that left an indelible mark in my soul: but because it has finally ended, words filled with essence of life have been written, elucidated, observed, experienced. i would probably never find a book that dives me through the tumultuous tide of sublime words that haunts the luminaries and depths of one self: of Bernardo Soares, of illuminating the profound and the true in every turn of his phrases.

The Book of Disquiet is one of the great literary works of the twentieth century. Written over the course of Fernando Pessoa's life, it was first published in 1982, pieced together from the thousands of individual manuscript pages left behind by Pessoa after his death in 1935. Now this fragmentary modernist masterpiece appears in a major new edition that unites Margaret Jull Costa's celebrated translation with the most complete version of the text ever produced. It is presented here, for the first time in English, by order of original composition, and accompanied by facsimiles of the original manuscript. Narrated principally by an assistant bookkeeper named Bernardo Soares - an alias of sorts for Pessoa himself - The Book of Disquiet is 'the autobiobraphy of someone who never existed', a mosaic of dreams, of hope and despair; a hymn to the streets and cafs of 1930s Lisbon, and an extraordinary record of the inner life of one of the century's most important writers. This new edition represents the most complete vision of Pessoa's genius.

The Complete Edition

Saying this moved me would be such an understatement … this is just .. the best? I love Pessoa’s reverence of the mundane, his ability to draw attention to seemingly minor things (when in reality they are in fact, everything). I’m floored, in awe, heartbroken that this book had to come to an end.

Annie Millman

haifa

Reading Pessoa is like inhabiting his consciousness, watching it expand. There is very little of the outside world at all. It's full of his insistence on staying rooted to the self, to be drawn inward by the gravity of his own mind.

Sometimes reading Pessoa is overbearing loneliness. But it's the loneliness I keep revisiting and overstaying.

Gavin

In one sentence: Eventless autobiographical sketches about working a shit job in a shit town, and but the beauty of self-obsession.
 To be read when: unable to sleep; e.g. at 3am or when travelling for more than 15 hours.

  I asked very little from life, and even this little was denied me. A nearby field, a ray of sunlight, a little bit of calm along with a bit of bread, not to feel oppressed by the knowledge that I exist, not to demand anything from others, and not to have others demand anything from me - this was denied me, like the spare change we might deny a beggar not because we're mean-hearted but because we don't feel like unbuttoning our coat.

Pessoa's uniqueness was invisible during his life; this is a shining, astonishing instance of what we now call neuroatypicality and of the everyday sublime. He's obsessed with cute fatalism, with his own inadequacy, with nothingness and loneliness, but almost every passage is wise or funny or beautiful. I catch no despair off him. Turning shite to gold. Like Larkin if Larkin were likeable; like Montaigne if terser and darker. 

  
And at this table in my absurd room, I, a pathetic and anonymous office clerk, write words as if they were the soul's salvation, and I gild myself with the impossible sunset of high and vast hills in the distance, with the statue I received in exchange for life's pleasures, and with the ring of renunciation on my evangelical finger, the stagnant jewel of my ecstatic disdain.


Floreat inertia! the worker-poet distinctive and supreme. I first read this on a 22-hour international journey, unsleeping, undrinking, unreal; I prescribe the same conditions for you when you read him.

  
I feel love for all this, perhaps because I have nothing else to love... even though nothing truly merits the love of any soul, if, out of sentiment, we must give it, I might as well lavish it on the smallness of an inkwell as on the grand indifference of the stars.


This paperback is a super-slim selection of the full chaotic archive he left behind; only a tenth of the full Desassossego archive has been translated in to English; this is a great temptation towards a language I presently have no other reason to learn. 


 
    Galef type: 
Data 1 - a window onto an interesting piece of the world, &
 Value 3 - written from a holistic value structure, letting you experience that value structure from the inside, &
 Style 2 - from which you can learn a style of thinking by studying the author’s approach to the world.
 
  

 


  
One of my constant preoccupations is trying to understand how it is that other people exist, how it is that there are souls other than mine and consciousnesses not my own, which, because it is a consciousness, seems to me unique. I understand perfectly that the man before me uttering words similar to mine and making the same gestures I make, or could make, is in some way my fellow creature. However, I feel just the same about the people in illustrations I dream up, about the characters I see in novels or the dramatis personae on the stage who speak through the actors representing them.

I suppose no one truly admits the existence of another person. One might concede that the other person is alive and feels and thinks like oneself, but there will always be an element of difference, a perceptible discrepancy, that one cannot quite put one's finger on. There are figures from times past, fantasy-images in books that seem more real to us than these specimens of indifference-made-flesh who speak to us across the counters of bars, or catch our eye in trams, or brush past us in the empty randomness of the streets. The others are just part of the landscape for us, usually the invisible landscape of the familiar.

I feel closer ties and more intimate bonds with certain characters in books, with certain images I've seen in engravings, that with many supposedly real people, with that metaphysical absurdity known as 'flesh and blood'. In fact 'flesh and blood' describes them very well: they resemble cuts of meat laid on the butcher's marble slab, dead creatures bleeding as though still alive, the sirloin steaks and cutlets of Fate.

I'm not ashamed to feel this way because I know it's how everyone feels. The lack of respect between men, the indifference that allows them to kill others without compunction (as murderers do) or without thinking (as soldiers do), comes from the fact that no one pays due attention to the apparently abstruse idea that other people have souls too.

composto por Bernardo Soares, ajudante de guarda-livros na cidade de Lisboa

Livro do desassossego

Nelson Zagalo

É magistralmente difícil definir a experiência de ler o "Livro do Desassossego”, tanto quanto a intensidade do que se sente enquanto se lê, já que ao ler nos separamos de nós e nos juntamos ao autor, para com ele sentir e compreender, assumindo a nossa inabilidade de o explicar, menos ainda definir. Só o próprio Fernando Pessoa compreendeu a envergadura daquilo a que se propôs, tendo para tal construído um segundo eu, Bernardo Soares, para por seu intermédio se poder olhar a Si de fora, e assim escavar e desconstruir a Alma. E por isso a definição da experiência desta leitura só podia ser dada pelo próprio Pessoa ao dizer-nos: "Quero que a leitura deste livro vos deixe a impressão de terdes atravessado um pesadelo voluptuoso.”

Até aqui, só tinha encontrado tamanha intensidade literária aos pés de Proust. 

“Quem sou eu?” é o motor do texto, ou centenas de textos, que compõe o “Livro do Desassossego”, sinto contudo que o autor na sua ânsia por responder à questão, se manifesta como uma espécie de metafísico esteta, alguém com um sentido analítico de investigador, dotado de uma curiosidade científica profunda, capaz de o conduzir por entre os caminhos mais recônditos da sua busca, e por outro lado, alguém com um sentido artístico entranhado, mais interessado na busca, nos caminhos, processos, e componentes, e menos nas suas explicações, sem preocupações de formular categorias, definições ou respostas. Se Pessoa me recorda, repetidas vezes, Descartes, sempre que abandona a abstração metafísica e concretiza afasta-se deste para assumir o seu traço próprio de artista inquisidor. Era a forma que lhe interessava, não a sua definição.

“Triste noção tem da realidade quem a limita ao orgânico, e não põe a ideia de uma alma dentro das estatuetas e dos lavores. Onde há forma há alma.” (416)

“Dominamos outrora o mar físico, criando a civilização universal; dominaremos agora o mar psíquico, a emoção, a mãe temperamento, criando a civilização intelectual.” (438)

“Os classificadores de coisas, que são aqueles homens de ciência cuja ciência é só classificar, ignoram, em geral, que o classificável é infinito e tanto se não pode classificar. Mas o em que vai meu pasmo é que ignorem a existência de classificáveis incógnitos, coisas da alma e da consciência que estão nos interstícios do conhecimento.” (378)

Toda a obra se percorre de um tom melancólico, porque é de “desassossego” que se fala, outro tom seria inadequado, contudo contagiado por um sentir maior, que vai além da tristeza e da dor, que apresenta o viver como apesar de angustiante totalmente inebriante porque potenciador do ato contínuo criativo.

“É debruçado ao parapeito, gozando do dia, sobre o volume vário da cidade inteira, só um pensamento me enche a alma — a vontade íntima de morrer, de acabar, de não ver mais luz sobre cidade alguma, de não pensar, de não sentir, de deixar atrás, como um papel de embrulho, o curso do sol e dos dias, de despir, como um traje pesado, à beira do grande leito, o esforço involuntário de ser.” (397)

“Viajar? Para viajar basta existir. Vou de dia para dia, como de estação para estação, no comboio do meu corpo, ou do meu destino, debruçado sobre as ruas e as praças, sobre os gestos e os rostos, sempre iguais e sempre diferentes, como, afinal, as paisagens são.
Se imagino, vejo. Que mais faço eu se viajo? Só a fraqueza extrema da imaginação justifica que se tenha que deslocar para sentir.” (451)

“A arte consiste em fazer os outros sentir o que nós sentimos, em os libertar deles mesmos, propondo-lhes a nossa personalidade para especial libertação.
O que sinto, na verdadeira substância com que o sinto, é absolutamente incomunicável; e quanto mais profundamente o sinto, tanto mais incomunicável é. Para que eu, pois, possa transmitir a outrem o que sinto, tenho que traduzir os meus sentimentos na linguagem dele, isto é, que dizer tais coisas como sendo as que eu sinto, que ele, lendo-as, sinta exatamente o que eu senti. E como este outrem é, por hipótese de arte, não esta ou aquela pessoa, mas toda a gente, isto é, aquela pessoa que é comum a todas as pessoas, o que, afinal, tenho que fazer é converter os meus sentimentos num sentimento humano típico, ainda que pervertendo a verdadeira natureza daquilo que senti.” (260)

Do meu lado, e em jeito de explicação do espanto e admiração, descodifico esta obra em dois elementos-chave: a prosa e o tema. No campo da prosa, Pessoa está acima de qualquer adjetivação, o modo como trabalha a língua portuguesa é absolutamente ímpar, elevando-a a níveis insondáveis, capaz de nos transportar por entre as palavras, fazendo-nos sentir a leveza e a impalpabilidade do que nos quer dizer. No tema, o trabalhar metafísico na tentativa de compreender aquilo que somos, Pessoa tem momentos de tanta elevação que quase parece levar-nos a sentir o toque direto sobre a alma, como se ela se pudesse apresentar ali, naquelas letras, palavras, ideias, como se Pessoa fosse Soares, e ambos fossem um, e se fundissem no texto, fossem alma vertida nas folhas, no papel.

Publicado em VI (http://virtual-illusion.blogspot.pt/2...).

Ture Strange Nilsson

Lily

All fragments and no thread, like stones tossed into a stream in a summer haze, glimmering briefly before the eye as they disappear into the shimmering folds of the water. The way to consume this work, confront it, deal with it, is to let go of any effort to read it in a specific way. Read it from back to front. Open it randomly and pick an entry to read. The entries are quite self-contained. Forego the intuition to find a story. Read as if you are having conversations through whispers with faceless strangers, in a daze that you would one day remember as a dream.

Júlia Pedroso

How can I describe this book? It's perfect. My favorite book forever and ever. I just don't know what to say about this. PLEASE READ IT, and when you do, please contact me because I want to talk about this book with someone. 

A prize-winning international classic, first published in English in 1993, now with a new foreword by William Boyd.

The book of disquiet

Reviews

Highlights