Haruki Murakami

Imkansizin Sarkisi

Beliz Kaya

Birini sevmek olağanüstü bir şeydir ve bu sevgi eğer gerçekse, kimse içinden çıkılamayacak bir labirente düşmez. 

Zifiri karanlıktayken, gözlerin karanlığa alışana dek oturup beklemekten başka yapabileceğin bir şey yoktur. 

Ölümün gölgesi, yaşamını yavaş yavaş ele geçirir, sen farkına bile varmadan her sey kararır, hiçbir seyi seçemez olursun ve öyle bir durumdasındır ki, çevrendekiler seni diriden çok ölü sayarlar. 

Ender Ahmet Yurt

Her Murakami kitabında olduğu gibi okuması kolay bir kitap. Başları ve ortası ile sizi içine çekiyor. Ana karakterin macerasının devamı öğrenmek ve sonuca bağlamak adına bir anda bitirmek istiyorsunuz. Fakat kitabın sonları biraz aceleye gelmiş gibi geldi bana. Son anda bir acı bir tad bıraktıyor ağızlarda.

Sine

** spoiler alert **
           Bu notu kendim için, belki ileride kitabı tekrar okuyup seversem "Ne salakmışım" demek için düşüyorum, dolayısıyla kitabı seven, beğenen lütfen üzerine alınmasın. İyi bir kitap hakkında kötü eleştiri duymak çok hoş değil çünkü, biliyorum.

Ama kitap tam bir hayal kırıklığı. 

Bütün kitap boyunca "Ben-aslında-hiç-bir-şeyi-umursamıyorum" diye gezen ama ufacık şeyleri bile kafasına takan, obsesif Vatanabe'nin hangi şarkıları dinlediğini, o gün ne giydiğini, başkalarının ne giydiğini, ne yediklerini, sabahtan akşama ne yaptıklarını filan okuyoruz.

Tamam, bir Catcher in the Rye esintisi var, yadsıyan çarpılır ama Toru Vatanabe gibi basiretsiz bir karakteri bir ekol haline gelmiş Holden Caulfield'a benzetmek, Holden'a çok ağır haksızlık. Salinger'ın kemikleri sızlıyordur, bence. 

Kaldı ki Holden Caulfield'ın o çok basit görünen öyküsünün arkasında, ergenliğinin (ergenlik de aslında kötü anlamda kullanılıyor ama, burada değil) sonlarına gelen, artık yetişkin olan, o çocuk masumiyetini kaybeden bir karakteri okuyoruz. Onunla bir oluyoruz. Onun o çok sıradan yaptığı şeylerin üzerine gelen yorumları, bizim bir ömür anlamaya çabaladığımız şeyler. Yani biraz Salinger'ı yanlış anlamışlık var gibi.

Vatanabe ise basit görünen öyküsünün arkasında, o basitliğe bile yakışmayan şeyler peşinde. Çamaşır astım, bira içtim, sonra bira bitince şarap içtik, tüvit ceket giymiştim, şu şarkıları dinledik (evet bayağı playlist olan bir bölü mevcut). Şunu yedik bunu içtik. Bunlar yeri gelince mühim olabilir ama ben okur olarak bu kadar gereksiz detaya boğulmaktan yoruldum.

Bu kadar basit görünüp derin bir öykü okumak isteyenler, hala okumadıysa Çavdar Tarlasında Çocuklar'ı, Muhteşem Gatsby'i okusun. Yok ben sürekli üçlü aşk ilişkilerine girip dışlanan, sonra aşık olup olmadığından emin olmadığı, ama ona aşık olan kadının ağına düşen erkek istiyorum deniyorsa Kumral Ada~Mavi Tuna var. Döne döne okunur bir ömür.

Kadın demişken... Ne kadar muhtaç kadınlar vardı kitapta yahu? Bir tane bile karakteri oturmuş kadın olmaz mı? Tamam, hepsinin böyle kırılgan olmak için sebepleri mevcut, ama "Vatanabe bizi diskoya götür" tavrı nedir? 

Son olarak... Cinsellik okumaktan rahatsız olan, "ahlakım bozuldu" tavrında bir insan değilim. Bunun bir dozu var. "Fazlasından rahatsız oldum" da değil olay, sonuçta sadece cinselliğin değil şarkı isimlerinin fazlalığından da rahatsız oldum mesela. Ama öykünün akışıyla alakasız, Yok "eline boşaldım" yok bilmem ne. Gereksiz ya.

Bildiğin "ergen" yani baş karakter. Kötü anlamda ergen hem de.

Irem

Murakami’nin okuduğum ilk romanı. Daha önceden Uyku, Fırın Saldırısı ve Kadınsız Erkekler’i okumuştum ve Uyku dışında ikisini sevmiştim. Ancak hakkında duyduğum bütün övgülere karşın, benim için biraz hayal kırıklığı oldu. Pitoresk bir anlatımı var ona söyleyecek sözüm yok ama karakterlerde bir yapaylık-bölünmüşlük beni rahatsız etti. 16-20 yaşlar aralığında gençliğin getirdiği yeni duyguları, bu değişimin ağırlığını, güvensizliği, acıyı ve ölümün parçalayıcı etkisi üzerine söyleyecek çok şeyi varken, yaratmaya çalıştığı karakterler gerçeklikten uzaklaşmış sanki. Karakterlerin adım adım ilerledikleri sonların ve tercihlerin tahmin edilebilir olması da bu bahsettiğim gerçeklikten kopma sebeplerinden birisi bence. 


“Yalnızlığı kimse sevmez, bilirsin. Ne var ki ben, arkadaş edinmek için çaba harcamam. Çünkü ne olursa olsun, hayal kırıklığı gelir arkasından...”

Imkansizin Sarkisi

Reviews

Highlights