When Nietzsche Wept
Deep
Heartbreaking
Unforgettable

When Nietzsche Wept A Novel of Obsession

Asked to treat Friedrich Nietzsche for his suicidal despair following a broken love affair, eminent Viennese physician Josef Breuer devises an ingenius approach that would force Nietzsche to apply his own theories to cure himself. Reissue. 15,000 first printing.
Sign up to use

Reviews

Photo of Gavin
Gavin@gl
2 stars
Mar 9, 2023

Pretty annoying fanfiction. Yalom crowbars Breuer (proto-Freud, the Anna O. guy) into Nietzsche's life, because it would've stretched taste to have Young Freud (pre-Charcot) do it. His is a strange one-dimensional Nietzsche, with none of the real one's lightness, humour, and contempt. (I imagine the portrayal of Breuer is equally simplistic and annoying, but I'm not interested in finding out.) Much like In the Light of What We Know : an oracle and a servant discoursing like desperate teenagers, for hundreds of pages. As usual with psychoanalysts, Yalom gives little time to the organic causes of Nietzsche's mental disorders. He was very ill for most of his life; he wasn't a macho prick in the usual sense, since he poured himself out in letters. Yalom doesn't succeed in porting this outpour.

Photo of Yalin Tsikun
Yalin Tsikun@yalin_tsikun
5 stars
Jan 10, 2023

I know it's a 5 star read when I literally held back tears most of the time. So many amazing quotes and concepts.

The only thing that bothered me was that the author describes women in an uncomfortable ways sometimes, but I also think that in a way it gave more depth to the main character's personality. The way he thinks about women since the beginning was a foreshadow for his mental state.

I definently recommend!!

+7
Photo of esma
esma@esmareads
3.5 stars
Jan 4, 2023

I think I did an injustice by reading this book when I was too young… I still remember that it was quite hard for me to read. Hope I can give it another chance

Photo of Nelson Zagalo
Nelson Zagalo@nzagalo
5 stars
Sep 3, 2022

Não lia Nietzsche há mais de 25 anos, já tinha esquecido a sua força retórica, tinha-me habituado a pensar que os seus aforismos serviam apenas os sonhos de adolescente. Aliás, ao longo dos anos fui lendo, aqui e ali, algumas interpretações e teorias sobre as suas ideias, umas interessantes, outras bastante críticas, mas nunca me apeteceu lá voltar. Agora ao ler "Quando Nietzsche Chorou" (1992) acabei por dar comigo a viajar no tempo até às leituras de "Assim Falava Zaratustra" (1885), "Para além do Bem e do Mal" (1886) e de "O Anticristo" (1888). Recordei o “super-homem”, mergulhei de novo no destemido conceito que tanto apaixonou Jim Morrison, mas tenho de dizer que o que extraí foi bem diferente, para o que contribui imenso a escrita pedagógica de Yalom, mas também o facto de ter mais do dobro da idade que tinha. Li a versão portuguesa da Saída de Emergência, mas não coloco aqui a capa porque a mesma usa uma foto da catedral de Notre Dame em Paris quando toda a ação se passa em Vienna. "Quando Nietzsche Chorou" é um trabalho brilhante de Irvin D. Yalom, pelo modo como usa o meio de contar histórias, e em concreto o modelo do romance para “ensinar os leitores”. Yalom é muito frontal, não pretendia escrever um mero romance, nem pretendia com ele dizer grandes verdades, o que lhe interessava era contar uma história através da qual quem o lesse, aprendesse mais sobre o psicologia do humano, e nomeadamente sobre a arte da psicoterapia. Obviamente que Nietzsche não foi psicólogo, mas o conceito criado por Yalom, colocando o filósofo primeiro no divã e depois no lugar de terapeuta, é absolutamente brilhante. Ao longo das páginas temos a oportunidade não só de compreender como nasceu a psicoterapia, Freud aparece como amigo do médico de Nietzsche em algumas sequências, mas essencialmente porque nasceu. A isso acrescenta-se o uso que Yalom faz da psicoterapia para analisar, diria mesmo “esventrar”, o corpo teórico de suporte às grandes teorias de Nietzsche desde o choque entre o niilismo e a verdade suportada pelo conhecimento absoluto, da crítica à religião “Deus está morto”, ao desprezo pela moral "Torna-te quem tu és!" e “O que não me mata torna-me mais forte.”. Enquanto ia lendo, pensava para mim se muitas das ideias que carrego não estariam contaminadas deste espírito a quem dei bastante atenção no final da adolescência, mas de quem muito sinceramente nada recordava, ou pensava nada recordar. Várias vezes ao longo dos últimos anos me fui questionando se realmente teria compreendido alguma coisa “Assim Falava Zaratustra” que me ficou como o texto mais denso e intrincado que alguma vez li. Mas ao terminar esta leitura, percebi que tinha reencontrado Nietzsche, ele estava ali na minha frente, completo e íntegro, como desde sempre. Não que o tenha seguido, julgo que nunca seguimos ninguém em exclusivo, mas algumas das suas ideias martelaram parte daquilo em que me transformei. Talvez a mais evidente de todas tenha ficado pelo valor que atribuo ao conhecimento, à razão e à ciência, em detrimento de qualquer outro atributo humano, seja do foro material ou imaterial. Podemos questionar tudo, o niilismo tem esse problema, e chegar a um ponto de nada adiantar nada, mas é aqui que Nietzsche se distingue, porque vê o conhecimento como a única via capaz de criar e manter entreaberta uma porta, no nosso caminho, sempre quase e sempre inalcançável, instigando-nos a continuar todos os dias. O livro não será uma obra simples para quem desconheça os domínios da psicoterapia ou Nietzsche, mas não é complexa. Aliás, a desconstrução de Nietzsche é imensamente conseguida, dada a construção do personagem totalmente moldada pelas suas ideias. Talvez o seu maior problema seja o excesso de exposição, com Nietzsche e Breuer a investirem muitas páginas de diálogos pejados de ideias, conceitos e teorias. Mas este não é um mero livro de entretenimento, é um livro com uma missão, e como com todas as obras dotadas desse propósito, é preciso aceitar a proposta do autor para poder retirar o máximo do que nos é proposto. Deixo alguns dos excertos que marcaram esta leitura, e me fizeram dar voltas às ideias, nomeadamente alguns diálogos entre o médico Josef Breuer e Friedrich Nietzsche. Os excertos são da edição brasileira. **************************** Nietzsche: “A sensualidade é uma cadela que morde nosso calcanhar! E quão habilmente essa cadela sabe mendigar um pedaço de espírito, quando se lhe nega um pedaço de carne (..) “O desejo, o estímulo, a voluptuosidade... são os escravizadores! A ralé desperdiça a vida como suínos alimentando a vala do desejo.” Nietzsche: “Você quer voar, mas não se pode começar a voar voando. Primeiro, tenho que lhe ensinar a andar, e o primeiro passo ao aprender a andar é entender que quem não obedece a si mesmo é regido por outros. É mais fácil, muito mais fácil, obedecer a outro do que dirigir a si mesmo.” Nietzsche: “afirmei que havia uma divisão básica no estilo dos homens: aqueles que desejam a paz de espírito e a felicidade têm que acreditar e abraçar a fé, enquanto aqueles que desejam a verdade devem renunciar à paz de espírito e devotar sua vida à investigação. Eu sabia disso aos 21, há meia vida. É tempo de você aprendê-lo: deve ser seu ponto de partida básico. Você deve escolher entre o conforto e a verdadeira investigação! Caso escolha a ciência, caso opte por ser libertado das cadeias sedativas do sobrenatural, caso, conforme alega, escolha evitar as crenças e abraçar o ateísmo, então não poderá ao mesmo tempo ansiar pelos pequenos confortos do crente. Se você matar Deus, terá também que deixar o abrigo do templo.” Nietzsche: “– Não estou muito preocupado. Acho que tenho tido quarenta anos desde que cheguei aos vinte!” ***Cap. 16*** Breuer: “Tenho pensamentos mórbidos, sombrios. Com frequência, sinto como se minha vida tivesse atingido o cume. – Breuer pausou para se lembrar de como o descrevera a Freud. – Escalei até o pico e, quando observo além da borda para ver o que existe adiante, vejo apenas deterioração: a queda no envelhecimento, netos, cãs ou talvez– deu um palmadinha no centro calvo do couro cabeludo– simplesmente a calvície. Mas não, isso não está exatamente certo. Não é a queda que me incomoda... é a não ascensão.” Breuer: “– Às vezes, imagino que todos têm uma frase secreta, Friedrich, um tema profundo que se torna o mito central da vida da pessoa. Quando eu era criança, alguém uma vez me chamou de "o rapaz infinitamente promissor". Adorei esta frase. Entoei-a para mim mesmo milhares de vezes.” Nietzsche: “– E o que aconteceu com aquele rapaz infinitamente promissor? Breur: “– Ah! Esta pergunta! Formulo-a com frequência. O que ele veio a ser? Sei agora que não há mais promessa... ela se esgotou!” Nietzsche: “– Diga-me, o que quer dizer exatamente com "promessa"? Breuer: “- Não sei exatamente. Pensava que sabia. Significava o potencial de escalar, de me alçar às alturas; significava sucesso, aclamação, descobertas científicas. Mas provei o fruto dessas promessas. Sou um médico respeitado, um cidadão respeitável. Realizei algumas descobertas científicas importantes: enquanto existirem registros históricos, meu nome será sempre conhecido como um dos descobridores da função do interior do ouvido na regulação do equilíbrio. Além disso, participei da descoberta de um importante processo de regulação respiratória conhecido como reflexo de Herring-Breuer.” Breuer: “As metas realizaram-se, sim. Mas sem satisfação, Friedrich. De início, a euforia de um novo sucesso durava meses. Gradualmente, porém, foi se tornando mais volátil – semanas, depois dias, até horas – até que agora o sentimento se evapora tão rapidamente, que já nem penetra em minha pele. Acredito agora que minhas metas foram imposturas: jamais foram o verdadeiro destino do rapaz infinitamente promissor. Muitas vezes, sinto-me desorientado: as antigas metas deixaram de funcionar e perdi o dom de inventar metas novas. Quando penso no fluxo de minha vida, sinto-me traído ou enganado, como se tivesse sido vítima de uma piada celestial, como se tivesse esgotado minha vida dançando à melodia errada.” Nietzsche: “- Mas, como é que não ajudou à sua própria carreira” Breuer: “- Eu protelei a redação e publicação de artigos científicos. Recusei-me a dar os passos formais preliminares necessários à nomeação para a cátedra. Não aderi às associações médicas corretas, nem participei de comissões universitárias, nem fiz os contatos políticos corretos. Não sei por quê. Talvez isso tenha a ver com poder. Talvez eu recue da arena competitiva.” Nietzsche: “– Então, isso foi aos 29. E ao chegar aos quarenta, a segunda crise? Breuer: “– Uma ferida mais profunda. Chegar aos quarenta abalou a ideia de que tudo me era possível. Subitamente, entendi o fato mais óbvio da vida: que o tempo é irreversível, que minha vida estava se consumindo. É claro que eu já sabia disso antes, mas sabê-lo aos quarenta foi uma espécie diferente de saber. Agora, sei que "o rapaz infinitamente promissor" foi meramente uma ordem de marchar, que "promissor" é uma ilusão, que "infinitamente" não tem sentido e que estou em fileira cerrada com todos os outros homens marchando em direção à morte.” *** Cap. 18 *** Nietzsche: “– O problema, Josef, é que sempre que abandonamos a racionalidade e recorremos às faculdades inferiores para influenciar os homens, resulta um homem inferior e mais vulgar. Quando diz que deseja algo que funcione, tem em mente algo capaz de influenciar as emoções. Bem, existem especialistas nisso! Quem são eles? Os sacerdotes! Eles conhecem os segredos da influência! Eles manipulam com musica inspiradora, eles nos apequenam com pináculos altaneiros e naves monumentais, eles encorajam o desejo de submissão, eles oferecem a orientação sobrenatural, a proteção contra a morte, até a imortalidade. Mas veja o preço que cobram: escravidão religiosa; reverência pelos fracos; estase; ódio ao corpo, à alegria, a este mundo. Não, não podemos recorrer a esses tranquilizantes, a esses métodos anti-humanos! Precisamos de encontrar formas melhores de aprimorar os nossos poderes da razão.” Publicado no VI: https://virtual-illusion.blogspot.com...

Photo of Sarah Adel
Sarah Adel@sarah__adel
5 stars
Sep 1, 2022

قليلة الكتب اللي بطوّل في قرايتها عشان مش عايزاها تخلص. الرواية دي واحدة منهم. كل سطر فيها يستحق أن يُقرأ، وكنت كتير أرجع للنص الأصلي عشان أشوف الكاتب عبّر عن ده ازاي بلغته الأم. حبيتها جدًا ووقعت في حب كتابات إيرڤين يالوم من جديد. جزى الله خيرًا من فتح لي بابًا على هذا العالم الساحر.

Photo of Emily Morgan
Emily Morgan@e333mily
4 stars
Jun 15, 2022

i have such a soft-spot for nietzsche! we share a birthday (15 october) and he also suffered from migraine. the book itself isn’t super accessible — it definitely helped to be familiar with yalom’s other works. there were many moments though that i appreciated, and especially towards the end i felt as though i were alongside breuer and nietzsche. i liked the incorporation of amor fati and eternal recurrence. i think i will have to read zarathustra next. “Do you not stand by helplessly, grieving for the life you never lived?” (this reminded me of a quote from mary oliver which has been on my mind “Listen, are you breathing just a little, and calling it a life?”) “Be hard by being tender.”

Photo of Erfan Abedi
Erfan Abedi@erfan
3 stars
Mar 30, 2022

نویسنده بلد بوده بنویسه، در این هیچ شکی نیست، اما گاهی اوقات که می‌زنه جاده خاکی و کتاب رو تا سطح پورن‌نویسی پایین می‌آره واقعا اعصاب‌خوردکن می‌شه. من تا فصل یازده این کتاب رفتم جلو، و هرچی می‌رم جلو کانسپت‌ها و ایده‌های خوب توش می‌بینم (که عمدتا مال شخص نیچه‌ن و نه نویسنده) اما بحث اینه که واقعا به درد من در جایی که هستم نمی‌خوره و چیزایی که روشون بحث می‌کنه رو من قبلا کاملا درباره‌شون فکر کردم. (دقیقا مثل کتاب مجموعه جستارهای کامو) یه چیز دیگه‌ای هم که داشت، تاکید به شدت زیاد نویسنده روی استفاده کردن از لغات آلمانی (وقتی که خود نویسنده آمریکاییه و زبانی که کتاب رو بهش نوشته هم انگلیسی‌ن) بود، یعنی خب وقتی آدم همین‌طوریش یه مریام گذاشته بغل دستش برای فهمیدن لغت‌های انگلیسی‌ای که تا حالا ندیده، دل‌زدگی و بی‌حوصلگی ایجاد می‌کنه.

Photo of Nika Khoshdel
Nika Khoshdel@nika
5 stars
Jan 26, 2022

Awesome!!💓💓

Photo of Isidora Vatali
Isidora Vatali@eleaza
4 stars
Oct 30, 2024
Photo of Nihan
Nihan @nihanc
5 stars
Feb 22, 2024
Photo of Meniah
Meniah@athoughtfulrecord
4 stars
Oct 16, 2023
+7
Photo of Mahtab Sabet
Mahtab Sabet@mahtab
5 stars
Feb 11, 2023
+5
Photo of Udit Desai
Udit Desai@uydesai
4.5 stars
Jan 24, 2023
Photo of Jem Cab
Jem Cab@jemnotfinch
4.5 stars
Jul 1, 2022
Photo of Arm E
Arm E@broccolinisoup
5 stars
Jul 4, 2024
Photo of Maria
Maria@nocturnes
5 stars
Apr 2, 2024
Photo of Hooman Rostami
Hooman Rostami@hooman
5 stars
Jan 7, 2024
Photo of Hanna Tillmanns
Hanna Tillmanns @verana79
5 stars
Apr 15, 2023
Photo of Philipp
Philipp@phil9l
5 stars
Nov 24, 2022
Photo of Ecem Unal
Ecem Unal@ecunal
4 stars
Oct 26, 2022
Photo of Ahmed Salem
Ahmed Salem@salem309
4 stars
Sep 6, 2022
Photo of Nikola Petrović
Nikola Petrović @samosmireno
5 stars
Aug 24, 2022
Photo of João Guerreiro
João Guerreiro@jmcguerreiro
4 stars
Jun 30, 2022
Photo of Emmett
Emmett@rookbones
4 stars
May 30, 2022

This book appears on the shelf Owned pen

Ender's Game
Ender's Game by Orson Scott Card
American Gods
American Gods by Neil Gaiman
Hard-Boiled Wonderland and the End of the World
Hard-Boiled Wonderland and the End of the World by Haruki Mu...
Between the World and Me
Between the World and Me by Ta-Nehisi Coates
The Evolution of Mara Dyer
The Evolution of Mara Dyer by Michelle Hodkin
A Little Life
A Little Life by Hanya Yanagihara

This book appears on the shelf Books i want

Earthlings
Earthlings by Sayaka Murata
The Water Cure
The Water Cure by Sophie Mackintosh
The Sun and Her Flowers
The Sun and Her Flowers by Rupi Kaur
The Master and Margarita
The Master and Margarita by Mikhail Bulgakov
S.
S. by J. J. Abrams
The Strange Library
The Strange Library by 村上春樹

This book appears on the shelf Ebook library

1984
1984 by George Orwell
Ulysses
Ulysses by James Joyce
Sapiens
Sapiens by Yuval Noah Harari
Harry Potter and the Sorcerer's Stone
Harry Potter and the Sorcerer's Stone by J. K. Rowling
Harry Potter and the Chamber of Secrets
Harry Potter and the Chamber of Secrets by J. K. Rowling
White Fragility
White Fragility by Robin DiAngelo