Książka opowiada o dwóch przyjaciołach, którzy w czasach Wielkiej Depresji poszukują razem pracy na polu, co jest utrudnione przez niepełnosprawność intelektualną jednego z nich. Oboje mają marzenie, wydaje się, że bardzo odległe, żeby mieć wspólne gospodarstwo, gdzie mogliby nareszcie wieść spokojne i idylliczne życie, pracując dla siebie. Postacie w tej książce nie miały za dużo osobowości, przez co nie wczułam się tak bardzo w historię. Jedyna postać kobieca była również napisana bardzo stereotypowo i płytko, a cały sposób myślenia o kobietach w tej książce wyglądał tak samo. Postać czarnoskórego stajennego Crooksa, która mnie bardzo zaciekawiła i miała duży potencjał, miała zminimalizowany głos jak i udział w tej książce, co nie zachęcało do kontynuacji. Mimo to, pozycja pokazuje wagę i często dziwny sposób działania przyjaźni i przywiązania do drugiego człowieka. Tłumaczy, że życie w samotności, na dłuższy czas nie robi dobrze dla ludzi, którzy mimo wszystko zostali stworzeni do życia stadnego. Każdy rozdział zaczynał się krótkim opisem natury, co pomagało lepiej wyczuć scenę, a styl pisania Steinbecka bardzo przypadł mi do gustu ze względu na jego luźny, ale jednocześnie zharmonizowany i płynny charakter. Jest to książka, która pod pewnym względem pomogła mi uformować spojrzenie na samotność, oddanie i przyjaźń, jednak zdecydowanie nie trafiła na listę moich ulubionych lektur.